פרופ' אדריכלית אילה רונאל
البروفيسور المهندسة المعماريّة إيلّا رونيل
מהי מערכת היחסים בין תרבות אמנות אדריכלות ותכנון ובין המציאות , האם ואיך מהלך אדריכלי יכול לשנות ולהשפיע על המרחב הפיזי,תרבותי ,פוליטי וחברתי. אלו השאלות העומדות מאחורי כל אחד ואחד מהפרויקטים בסטודיו.
כל אחד מהסטודנטים עוסק בנושא במקום ובסוגיה המעניינים וחשובים לו . כל הפרויקטים אקטואליים רלוונטיים ומקומיים . השאלות והנושאים מתרחשים כאן ועכשיו, תוך התייחסות ולימוד מהאקטואליה ומהמציאות הפוליטית כלכלית חברתית וסביבתית ועם לימוד והתבססות על הזהות ההיסטוריה והתרבות .
בני ברק ורמאללה , אבלעין, נצרת וירוחם ,ים המלח ובאר שבע , תל אביב וחולון, הם המקומות בהם בחרו לסטודנטים לבחון סוגיות הנוגעות לכוח ושליטה, תהליכי תכנון , התחדשות עירונית , מגורים וחיי יומיום, קהילות וזהות , לסביבה ואקלים , מרכז ופריפריה . כל אחד מהפרויקטים מבוסס על ניסוח עמדה ערכית ואתית והצגת מהלך תכנוני המתמודד עם העמדה בדרכים ובמתודות התואמות לעמדה ולמרחב בו היא נבחנת .
הבלתי ידוע ובלתי צפוי התרחש באמצע השנה , מגיפה עולמית שגרמה לערעור לשיבוש ולהטלת ספק. ודוקא בתוך אוירה של קריסת המוכר היציב והידוע עולה החשיבות של התרבות ויכולתה לשנות ולהשפיע .
אופטימיות ותקווה נוכחים בעבודתיהם של הסטודנטים.
ما العلاقة القائمة بين الثقافة، الفنّ، الهندسة المعماريّة، التصميم وبين الواقع، هل وكيف يُمكن للحركة المعماريّة التغيير والتأثير على الصعيد الماديّ، الثقافيّ، السياسيّ والاجتماعيّ. ما الأسئلة الكامنة وراء كل مشروع من مشاريع الاستوديو.
يتناول كل طالب موضوع ومكان وقضية تُثير اهتمامه وتهمه. جميع المشاريع مُعاصرة، ذات صلة ومحليّة. الأسئلة والمواضيع تحدث هنا والآن، وبالنظر والتعلّم من الأحداث المعاصرة والواقع السياسيّ الاقتصاديّ الاجتماعيّ والبيئيّ ومع التعلّم والاستناد إلى الهوية التاريخيّة والتربويّة.
بني براك ورام الله، عبلين، النّاصرة ويروحام، البحر الميت وبئر السّبع، تل أبيب وحولون، إنّها الأماكن الّتي اختاروها الطلاب لدراسة قضايا تتعلق بالقوة والسيطرة، عمليات التصميم، الحداثة المدنيّة، الإسكان والحياة اليوميّة، مجتمعات وهويات، البيئة والمُناخ، المركز والضواحي.
يرتكز كل مشروع على صياغة موقف أخلاقيّ وعرض عمليات التخطيط الّتي تتعامل مع الموقف بطرق وأساليب تلائم الموقف والحيّز الّذي يتمّ فحصه فيه.
المجهول وغير المُتوقع حدوثه في منتصف السّنة، وباء عالميّ تسبّب في إثارة الفوضى وحلول الريبة. وتحديدًا في أجواء انهيار المعروف المُستقر والمعلوم تزداد أهمية الثّقافة والمقدرة على التغيير والتأثير.
What is the relationship between art, architecture, and planning and reality? How, if at all, can an architectural move change and influence the physical, cultural, political, and social space? These are the questions behind each of the studio’s projects.
Each of the students addresses a topic, location, and an issue that interest them and they care about. All the projects are topical, relevant, and local. The questions and topics are all happening here and now, while referring to and learning from current events and the political, economic, social, and environmental reality, including studying and relying on identity, history, and culture.
Bnei Brak and Ramallah, I’billin, Nazareth and Yerucham, the Dead Sea and Be’er Sheva, Tel Aviv and Holon, are the locations chosen by the students to explore issues of power and control, planning processes, urban renewal, residence and daily lives, communities and identity, the center and the periphery. Each of the projects is based on the formulation of a value-based ethical position and the presentation of a planning process that addresses that position in methods that correspond to the position and the environment in which it is explored.
The unknown and unexpected happened during the year – a global pandemic that caused destabilization and doubt. It is precisely in an atmosphere in which the familiar, stable, and known collapse, the importance of culture, and its ability to influence increases.
Optimism and hope are present in the students’ works.
הסטודנטים בסטודיו:
אדריכל אמיר מן
المهندس المعماريّ أمير مان
פרויקט גמר השנה עסק בנושאים שונים ומגוונים ובאתרים שונים. המשותף לכל הפרויקטים היא הביקורת, ביקורת מקצועית ואישית של כל סטודנט על נושאים חברתיים, כלכליים ותכנוניים. כל אחד מהסטודנטים ניסה לצאת מהקופסא ולחפש רעיונות מקוריים ומפתיעים, לא בהכרח ישימים, תוך חתירה למצויינות וייחודיות במידת האפשר.
הפרויקט של דונא קרדוש ניסה לשבור מחסומים חברתיים ותרבותיים בין האוכלוסיות היהודית והערבית בנצרת ונצרת עילית תוך שימוש במוזיקה כשפה משותפת ורב תרבותית.
אוריין בוחניק ילידת אשקלון חקרה שיטה חדשה ומקורית לתכנון אורבני המעניק תחושת הגנה, מיגון וביטחון בעיר בה יש צורך בקיום שגרה בתנאי קיצון של ישובי עוטף עזה.
אביטל תמים בחרה להתמקד באזור מדברי ומבודד של מצפה מואב בעיר ערד, הפרויקט מציע שיקום והחייאת המצפה תוך יצירת חוויה נופית ייחודית של ניגודיות והשלמה בין הנוף המדברי לכרם, היקב והמלון הקיים.
הפרויקט של ווילאם סרוג'י מחפש נקודות היאחזות ורוגע בחיים בעולם המודרני רב הלחצים, הפרויקט מציג באופן ביקורתי את החיבורי ם הנדרשים בכניסה הדרומית לנצרת.
שיר סתיו מציע ה גישה חדשה לתכנון סביבה לימודית, מעורבת שימושים. גישה שמנסה לפרוץ את הקיבעון הקיים בתכנון מבני חינוך ולהציע רעיונות חדשים המאפשרים גמישות, ורסטיליות ויצירת חוויה חללית עשירה במרחב הבית ספרי הקהילתי.
האלימות והפשע בקרב החברה הערבית הטרידו את טוני אבאוד. פרויקט ה"קאסבה" (המחצבה) מתמקד בעיר הולדתו שפרעם בה הוא מייצר קהילה חדשה באזור המחצבה הנטוש והאפל תוך יצירת תקווה חברתית שתסמן את תחילתו של עתיד טוב יותר.
מור בוז'ו בחרה להתמקד בראש הנקרה, בגבול המשותף לישראל ולבנון. כתושבת האזור חיפשה בפרויקט "EROSION" התערבות ביקורתית תוך הפיכת הגבול לגישור משותף בין המדינות וחשיפת רבדים נוספים נראים ונסתרים באתר רגיש זה.
ליאת צורן שומרוני עסקה ב"סיפור מקומי" של מקום פצוע ושבור – העיר העתיקה בלוד. הסיפור של ליאת בא להחיות את המקום הנטוש והמוזנח ליצירת "לב " חדש ופועם לעי ר. הפרויקט שואב את השראתו מהעבר ,דרך ההווה ובגישור לעתיד.
"הזכות לעיר" פרויקט הגמר של מיה ארבר מציע תרחיש מקורי ונועז לעיצוב עירוני תוך מתן עדיפות לתושביה והחזרת ה עיר לתושביה ע"י פריצת מוסכמות תיכנוניות קיימות.
מיכאלה שטרנפלד חקרה את תופעת ה"בולענים" באזור ים המלח וחקרה באמצעות תכנון, מקורי ורגיש פיתוח אזור נטוש זה לפעילות ונגישות ציבורית, התכנון הושפע רבות מתופעות הטבע הייחודיות למקום והצורניות הייחודית של שפך הנחל ים החורץ את האזור.
לסיכום:
אני מקווה שהסטודיו עמד במשימה הנדרשת מאיתנו למרות הקשיים האובייקטיביים שעמדו בפנינו בשנה מיוחדת זו שלבטח לא נשכחה.
تعامل المشروع النهائيّ لهذا العام مع مواضيع مختلفة ومواقع مختلفة. إن المُشترك بين جميع المشاريع النقد، النقد المهنيّ والشخصيّ لكل طالب في القضايا الاجتماعيّة والاقتصاديّة والتخطيطيّة. حاول كل طالب الخروج من الصندوق والبحث عن أفكار أصليّة ومفاجئة، ليست بالضرورة قابلة للتطبيق، مع السعي للتميز والتفرّد بقدر المُستطاع.
سعى مشروع دنى كدوش لكسر الحواجز الاجتماعيّة والثقافيّة بين السكان اليهود والعرب في الناصرة والناصرة العليا من خلال استخدام الموسيقى كلغة مشتركة ومتعددة الثقافات.
درست أوريان بوخانيك، المولودة في أشكلون، طريقة جديدة ومبتكرة للتخطيط الحضريّ توفر إحساسًا بالحماية، الدفاع والأمن في مدينة من الضروري الحفاظ فيها على روتين في الظروف القاسية للتجمعات السكنيّة حول غلاف غزة.
اختارت أفيتال تميم التركيز على منطقة صحراويّة ومعزولة في متسبيه موآب في مدينة عراد، يقدّم المشروع ترميمًا وتنشيطًا للمرصد من خلال خلق تجربة منظر فريدة من نوعهامن التباين والتكامل بين المناظر الطبيعية الصحراوية للكروم ومعامل تصنيع النبيذ والفندق.
يبحث مشروع ويليام سيروجي عن نقاط التمسك والهدوء في الحياة في العالم المُعاصركثير الضغوطات، ويقدّم المشروع بشكل ناقد التوصيلات المطلوبة عند المدخل الجنوبي للناصرة.
تقترح شير ستاف نهجًا جديدًا لتصميم بيئة تعليمية، مختلطة الاستخدامات. نهج يسعى إلى اختراق الركود الموجود في تصميم المباني التعليمية وتقديم أفكار جديدة تسمح بالمرونة وتعدد الإمكانيات وخلق تجربة مساحة غنية في حيّز المدرسة الجماهيريّ.
لقد أزعج العنف والجريمة في المجتمع العربي طوني عبّود. مشروع"الكسبة" (المحجر) يركز على مسقط رأسه شفاعمرو حيث يقوم بإنشاء مجتمعجديد فيها في منطقة المحجر المهجور والظلام وخلق أملًا اجتماعيًا يُشير لبداية مستقبل أفضل.
اختارت مور بوجو التركيز على رأس الناقورة، عند الحدود المشتركة بين إسرائيل ولبنان.بصفتها مُقيمة في المنطقة سعت في مشروع "EROSION" إلى التدخّل النقديّ من خلال قلبالحدود لوساطة مشتركة بين الدول وكشف طبقات إضافية مرئيّة وخفيّة في هذه المنطقة الحساسة.
تعاملت ليات تسوران شومروني مع "قصة محلية" عن مكان جريح ومُهشّم – البلدة القديمة في اللد. جاءت قصة ليات لإحياء المكان المهجور والمُهمل لخلق "قلب"جديد ونابض للمدينة. يستوحي المشروع إلهامه من الماضي، مرورًا في الحاضر والوساطة للمستقبل.
يقدم مشروع "الحق في مدينة" النهائي لميا آربر سيناريو أصليّ وجريء للتصميم الحضريّ مع إعطاء الأولوية لسكانها وإعادة المدينة إلى سكانها من خلال اختراق اتفاقيات التخطيط الحالية.
بحثت ميخائيلا ستيرنفلد في ظاهرة "البالوعات" في منطقة البحر الميت وبحثتمن خلال التخطيط الأصليّ والحساّس تطوير هذه المنطقة المهجورة للنشاط وإمكانية الوصول العام، تأثّر التخطيط كثيرًا بالظواهر الطبيعية الفريدة للمكان والشكل الفريد لمصب النهر الذي يمر عبر المنطقة.
في الختام:
أرجو أن يكون الاستوديو قد أدّى المهمة المطلوبة منا بالرغم من الصعوبات الموضوعيّة الّتي واجهتنا في هذه السنة الفريدة الّتي لن ننساها أبدًا.
This year’s architectural design final project explored various topics and different sites. What all these projects had in common was retrospective critique – the professional and personal critique of each student on social, economic, and design-related topics. Each student tried to think outside the box and explore original and surprising, if not necessarily practical, ideas, while striving as much as possible for excellence and uniqueness.
Duna Kardosh’s project attempts to break cultural and social barriers between the Jewish and Arab populations in Nazareth and Nazareth Illit while using music as a common and multicultural language.
Ashkelon-born Orian Buchnik explored a new and original urban planning method that promotes a sense of safety, protection and security in a town where it is necessary to continue maintaining life and routine in the extreme conditions of a Gaza Envelope settlement.
Avital Tamim has chosen to focus on a secluded desert area, Mitzpe Moav, in Arad. The project revitalizes and restores the lookout while providing an experience of the unique contrasting and harmonizing landscape of the desert and the vineyard, the winery and the hotel at the site.
William Srugy’s project looks for calming anchor points in the stress-filled modern world. The project critically presents the necessary connections in Nazareth’s southern entrance.
Shir Stav offers a new approach to designing a multifunctional learning environment. This approach tries to break through the stagnation that exists in planning educational facilities, and to suggest new ideas that allow flexibility, versatility, and a rich spatial environment in the communal school space.
Violence and crime in the Arab community have troubled Tony Aboud. The Casba (quarry) project is focused on his native town of Shfar’am, in which he forms a new community in the abandoned and dark quarry area while creating social hope that will mark the beginning of a better future.
Mor Bojo has chosen to focus on Rosh HaNikra and the Israel-Lebanon border. As a resident of the area, in her project, Erosion, she explored a critical intervention by transforming the border into a joint bridge between the countries and exposing both visible and hidden layers at this sensitive site.
Liat Tzoran Shomroni has dealt with the “Local Story” of a wounded and broken place – the Old City of Lod. Liat’s story strives to revitalize the abandoned and neglected area and transform it into a new bustling heart of the city. The project is inspired by the past, traverses the present and is a bridge to the future.
The Right to a City, Maya Arber’s final project, suggests a bold and original scenario of urban design while prioritizing the city’s inhabitants, and bringing the city back to its residents by obliterating the existing design conventions.
Michaela Sternfeld studied the sinkhole phenomenon in the Dead Sea region. She explored, through sensitive and original planning, the development of this abandoned place into a site of accessible public activity. The plan has been greatly influenced by the region’s unique natural phenomena and the particular shape of the estuaries that carve the region.
In summary, I hope the studio has fulfilled the task that was required of us, despite the objective difficulties we faced during this extraordinary year that we are sure to remember.
הסטודנטים בסטודיו:
פרופ' אדריכל דני לזר
البروفيسور المهندسة المعماريّة داني لازار
אנו מסיימם את העבודה על פרויקט הגמר בצל עננת מגפת הקורונה. צל שליווה אותנו במשך רב השנה ועורר את תשומת לבנו לכך ששיגרת חיים, ההרגלים, כל אותם דברים שאנו לא משקיעים בהם כל מחשבה ביומיום, דורשים עיון מחדש .
אני מביא קטע סיום מתוך שיר שביתי נועה לזר שכתבה לאחרונה המתייחס למצב הנוכחי .
עכשיו כבר ברור שזה ה"אחרי" של, ה"לפני"
והלפני שהוא עוד יותר רע
ואי אפשר לחזור חזרה
לא ניתן לדלג מהבור ככה סתם
אף אחד לא זורק סולם
ולא יעזרו תפילות
צריך ללמוד לחפור מחילות
מוכרחים להתלכלך
אחרת איך נצא מזה, איך
עכשיו זה ברור שאין אזור נוחות,
אין הנחות ואין פיצויים
אין גמילות ואין חסדים
ואם לא נדאג לעצמנו
אנחנו אבודים
הלוואי ויתאחדו כל מבודדי העולם
ויעיפו את האי-סדר הקיים.
איך שהוא, למדנו לחפור מחילות במהלך ההוראה. אך עדין לא הצלחנו ממש להתנהל אחרת .
המבוכה, אי הוודאות והעיון מחדש הנובע מהם, יכולים להוות שלב התחלתי פורה על מנת להתבונן במציאות על כל מרכיביה ומורכבותה, לשאול שאלות ביקורתיות. לנסות בעזרתם לנסח נושאים אותם אנו רוצים לעלות לדיון בעזרת פרויקט הגמר .זה המימד האקדמי שאני מאמין שצריך שיהיה בכל פרויקט גמר. במצב שהמציאות החיצונית דורשת מאתנו זאת ,זה יכול אפילו להוות גורם הפותח אפשריות נוספות, משחרר מקיבעון. אך ה"טיימינג" של המשבר לא בדיוק השתלב עם מערכת הלימודים. המבוכה עקב המשבר שעדין לא הייתה קיימת בשלב הראשון, הלכה וגברה דווקא לקראת השלבים הסופיים. חלק מהנושאים שהעלו הסטודנטים לפני פרוץ המגפה, עם התמשכותה נראים לכאורה פחות "אקטואליים." הנושאים שעלו הסטודנטים לאחר שלב המבוכה והחיפוש, ולאחר בחינה משותפת איתי שהנושא הנבחר נובע מעניין אישי אוטנטי של הסטודנט ולא מ"פרה קוספצייה" של "מה צריך להיות פרויקט גמר", עדיין לא הושפע מאפקט המהמגפה ואולי טוב שכך. נושאים שעלו השנה בסטודיו: המרחב הדמוקרטי, הזיכרון והשתלבותו בתכנון חדש, בניה עבור אוכלוסייה בעלת צרכים ייחודיים, ניצול יעיל של הקרקע תוך ראייה ביקורתית של מגדלי היוקרה, מפגש העיר והטבע, התחדשות עירונית ,עיר ללא מכוניות, תכנון למצבי ביניים עירוניים, נושאים אקולוגיים,הם נושאים מהותיים שהארכיטקטורה עסקה בהם ותמשיך ותעסוק בהם עוד שנים רבות.
סוגיות העוסקות במתן ביטוי פיסי, חללי, צורני לנושאים, לרעיונות ולשאלות שהפרויקט מעלה לדיון, הם לב ליבו של המעשה האדריכלי ואין פרויקט גמר, לתפיסתי, שיכול שלא לכלול אותם. זאת בין אם זה הפרויקט מפותח ברמה הבניינית ,לבין אם הוא עוסק ברמה האורבנית. סוגיות אלה התקיימו משחר ההיסטוריה האנושית וימשיכו להתקיים כל עוד התרבות האנושית תשרוד. המגפה היא זמנית, תעבור ותשכח כמו מגפות יותר חמורות שהתרחשו בעבר .
نحن ننهي العمل في المشروع الختاميّ في ظل سحابة وباء الكورونا. ظل رافقنا لمدّة طويلة خلال السنة ولفت انتباهنا إلى حقيقة أن روتين الحياة، والعادات، وكل تلك الأشياء التي لا نجتهد في التفكير فيها شكل يومي، تتطلب إعادة النظر. سأقرأ المقطع الختاميّ من أغنية كتبتها ابنتي نوعا لازار مؤخرًا والتي تتناول الوضع الحالي.
لقد صار جليًا الآن أن هذا "ما وراء" ال "قبل"
والقبل الّذي هو أسوأ
ولا يُمكن العودة إلى الوراء
لا يُمكن تجاوز البئر بهذه السهولة
لا أحد يلقي سلمًا
ولن تساعد الصلوات
ينبغي أن نتعلّم حفر الأنفاق
مُجبرون على الاتساخ
وإلّا كيف سننجو من هذا وكيف
لقد صار جليًا الآن أن لا مكان للراحة
لا تخفيضات ولا وتعويضات
لا هبات ولا نعم
وإن لم نعتنِ بأنفسنا
ضائعون إنّا
وإني لأرجو أن يتحد معزولي العالم
ويزيحوا هذه الفوضى من هنا.
بطريقة ما، تعلمنا حفر الأنفاق أثناء التدريس. لكننا لم نتمكن حتى الآن من التصرّف بشكل مختلف.
يمكن أن يشكل الإحراج وانعدام البقين وإعادة النظر الناتجة عنها، قد تشكّل مرحلة أوليّة مُثمرة من أجل النظر إلى الواقع في جميع مكوناته وتعقيداته، لطرح أسئلة ناقدة. أن نحاول من خلالها صياغة الموضوعات التي نريد مناقشتها بمساعدة المشروع النهائي. هذا هو البعد الأكاديمي الذي أعتقد أنه يجب أن يكون في كل مشروع نهائي. في الحالة التي يتطلبها الواقع الخارجي منا، يمكن أن يكون حتى عاملاً يتيح المزيد من الاحتمالات، ويُحرّر من الركود. لكن "توقيت" الأزمة لم يتناسب تمامًا مع المناهج الدراسيّة. الإحراج الناجم عن الأزمة، الّذي لم يكن موجودة بعد في المرحلة الأولى، ازداد وتنامي قُبيل المراحل النهائية. بعض القضايا التي أثارها الطلاب قبل تفشي وباء الكورونا ، بدت أقل "مُعاصره" مع استمرار الوباء.
إن القضايا التي أثارها الطلاب بعد مرحلة الحرج والبحث، وبعد المراجعة المشترك معي اتضح أن الموضوع المختار نابع من اهتمام شخصيّ حقيقي لدى الطالب وليس من "المفهوم المسبق" لـ "ما الذي يجب أن يكون مشروعًا نهائيًا"، لم تتأثر بعد بهذا الوباء وربما كان هذا من الجيّد. الموضوعات التي أثيرت هذا العام في الاستوديو: الحيّز الديمقراطيّ والذاكرة ودمجها في التصميم الجديد، البناء لسكان ذوي الاحتياجات الخاصّة، والاستخدام الناجع للأرض أثناء المشاهدة الناقدة للأبراج الفاخرة، لقاء المدينة والطبيعة، التجديد الحضريّ، مدينة بدون سيارات، التخطيط للحالات الحضرية الانتقاليّة، القضايا البيئية، إنها قضايا أساسيّة تعاملت معها هندسة العمارة وستواصل التعامل معها لسنوات عديدة قادمة.
إن القضايا التي تتعامل مع تقديم التعبير الماديّ والمكانيّ والشكليّ للقضايا والأفكار والأسئلة التي يثيرها المشروع هي جوهر العمل المعماريّ ولا يوجد مشروع نهائي، في نظري، يمكنه أن يُقصيها. سواء كان هذا مشروعًا تم تطويره على مستوى البُنيانيّ، أو ما إذا كان يتناول المستوى الحضريّ. لقد كانت هذه القضايا موجودة منذ فجر التاريخ البشري وستستمر في الوجود ما دامت الحضارة البشرية باقية. إن الوباء مؤقت، وسوف يمر ويُنسى مثل الأوبئة الشديدة التي حدثت في الماضي.
We are completing the work on our final projects under the cloud of the Coronavirus pandemic. That cloud stayed with us for most of this year and brought our attention to the fact that our routine, our habits, all the everyday things we take for granted – need to be reevaluated. Here is the closing segment of a poem my daughter, Noa Lazar, has written recently about the current situation.
It’s clear that this is the “after” of the “before”
And things were even worse before,
And it’s impossible to return.
You can’t climb out of the hall,
Nobody throws you a ladder at all,
And prayers will not help
We need to learn to dig foxholes,
And we have to learn to get dirty,
Otherwise, how would we overcome it, how
Now that it’s clear that there is no comfort zone,
No discounts, no compensations
No charity, we are on our own,
And if we do not take care of ourselves
We’ll all drown.
May all the quarantined of the world Unite
And set the reigning disorder right.
Somehow, we learned how to dig foxholes while teaching, but still couldn’t really manage an entirely different routine.
The embarrassment, the uncertainty, and the reevaluation they bring about can be a productive first step to observing reality with all its components and complexities, to asking critical questions. They can help formulate the topics we want to put on the agenda through our final projects. This is the academic dimension that I believe every final project should have. In a situation where reality demands it from us, it can even open additional possibilities and free us from stagnation. However, the timing of the crisis did not fit well with the school system. The embarrassment that the crisis caused, which was non-existent initially, increased toward the final stages. Some of the topics the students raised before the pandemic appeared less relevant as it progressed.
The topics the students raised after the initial stage of awkwardness and searching, and that were evaluated by me to ensure that the chosen topics were authentically interesting to the student and not a result of a “pre-conception” of “what a final project should be,” were still unaffected by the pandemic and perhaps that is for the best. The topics raised in the studio this year: the democratic space, memory and its integration in a new plan, buildings for special-needs populations, efficient land use through a critical outlook on luxury towers, the intersection of the city and nature, urban renewal, vehicle-free cities, planning for urban transitional states, ecological issues – are essential topics that architecture has engaged with and will continue to address for many years to come.
Issues that deal with giving a physical, spatial, and formal expression to the topics, ideas, and questions raised by the project are at the core of the architectural enterprise, and no final project, in my view, can afford not to include them. That is true whether the project is developed on the building level, or whether it is about the urban level. Those issues have existed since the dawn of human history and will continue to exist as long as human civilization survives. The pandemic is temporary. It will pass and be forgotten as worse pandemics have in the past.
הסטודנטים בסטודיו:
אדריכל מוטי בודק
المهندس المعماريّ موطي بودك
במסגרת סטודיו פרויקט הגמר BISTAU2020 – Bio Inspiration Studio Tel Aviv University , סטודיו הפועל בהשראת הטבע והתהליכים המתרחשים בו ובהשראת הביולוגיה – תורת החיים, מפתחים הסטודנטים תהליכי תכנון ייחודיים, המרחיבים את מערך הפתרונות הפוטנציאליים למשימות ארכיטקטוניות והנדסיות תוך שימוש במאגרי מידע ביומימטיים וניתוח מערכות ביולוגיות ובהסתמך על איתורם-בטבע של מבנים, תהליכים, מנגנונים, מערכות ועקרונות-תכנון המבוססים על תהליכים אבולוציוניים במשך מיליארדי שנות "מחקר ופיתוח" של הטבע עצמו, כך שנבדקות דרכי חשיבה החורגות מנתיב ההתפתחות הטכנולוגי השגרתי, תוך יציאה מדפוסים הנדסיים מקובעים ומציאת פתרונות יצירתיים, שיהיו יעילים, בני קיימא וניתנים לפיתוח וליישום בפרויקטים קונקרטיים.
מעולם לא היו העיצוב והאמנות סמוכים כל כך למדע ולטכנולוגיה כפי שהם כיום. העיצוב חי ונושם בממשקים שבין שדות ידע שונים והוא אינו מתמצה עוד ברמת האובייקט הבודד אלא מחייב ידע יישומי רב-תחומי לשם פתרון בעיות מורכבות. מעצבים ואמנים עוסקים בחיפוש אחר כיווני השראה חדשים בין שהם פונים אל הטבע כדי לשאוב ממנו מודלים לחיקוי, או משתפים איתו פעולה; בין שהם פועלים יחד עם מומחים לביולוגיה סינתטית לטשטוש הגבול בין הטבעי למלאכותי, או משלבים בין תחום העיצוב לתחומי הביולוגיה, הכימיה, הרובוטיקה והננו-טכנולוגיה – המשותף לכל אלה הוא היותם פועלים במנעד שבין האורגני לאנ-אורגני, בין טבע "טבעי" לטבע מתוכנת.
בעידן הגלובליזציה והמערכות האקולוגיות, שבו עולה חשיבותה של הראייה המערכתית בניתוח בעיות מורכבות, נדרשים ידע, מיומנויות ואופני חשיבה רב-תחומיים לשם פיתוח גישות חדשות בתחום האדריכלות, המשלבות בין תחומי העיצוב, הטכנולוגיה והמדע. עלייתה של החשיבה העיצובית (Design Thinking) בשנים האחרונות כפרקטיקה תיאורטית, המקדמת מודולריות ותהליכי הפשטה תכנוניים, איפשרה את פיתוחן של צורות אינטרדיסציפלינריות מבוססות-מחקר אלה, המשלבות בין תהליכי העיצוב לבין צרכי החברה והתעשייה.
סטודיו פרויקט הגמר מעמיד אפוא במרכזו את המודל המורכב הזה של חשיבה עיצובית, המושתתת על הוראה ומחקר מקדמי-חדשנות והוא עוסק בפיתוח והטמעה של ידע רוחבי רב-תחומי מבוסס מדע/טכנולוגיה/עיצוב, ומקיים שיתופי פעולה בתחומי הביו-דיזיין, הביומימיקרי, הננו-טכנולוגיה, העיצוב האלגוריתמי והתכנון הפרמטרי, האדריכלות הגנטית והביולוגיה הסינתטית.
הביו-דיזיין והביומימיקרי, תכנון מערכות מעשה ידי אדם בהשראת הטבע, הם שיטות מחקר ופיתוח של ידע יישומי, המבקשות למצוא פתרונות אפקטיביים ובני קיימא לאתגרים העיצוביים והטכנולוגיים של ימינו על ידי למידה וחיקוי של צורות, עקרונות ותהליכים אקולוגיים בטבע, כשלמרבה הפרדוקס, לאחר מאות שנים של ניכור והתנכרות לטבע, שבהן שימשה הטכנולוגיה אמצעי לניכוס הטבע ומשאביו לצרכיו המעשיים והתועלתניים של האדם, מאפשרות לנו ההתפתחויות הטכנולוגיות המרשימות בעשורים האחרונים לאחזר את הטבע, לגלותו מחדש ולחשוף את צפונותיו לטובת פתרונות בני קיימא בסֶפֶרה החברתית.
השיח האדריכלי העכשווי משתלב במגמה כללית זו, החל מרמת הננו-סטרוקטורה ועד לרמת המגה-סטרוקטורה: אפילו תכנונם של המבנים הפשוטים ביותר מחייב כיום שימוש בדיסציפלינות שונות ומצריך את שיתוף הפעולה של מומחים, מיומנויות וטכניקות ביצועיות מגוונות. כלי התכנון הממוחשבים, על תהליכי ההפשטה חסרי התקדים שהם מאפשרים, העיצוב האלגוריתמי והתכנון הפרמטרי – כל אלה קשורים לתחום "הלמידה המעמיקה" (Deep Learning): צורה של למידה חישובית, שבה מחשבים מלמדים את עצמם לבצע משימות באמצעות פענוח שורה ארוכה של נתוני עתק (Big Data). הם מאפשרים תכנון ובנייה של צורות ונפחים מורכבים מבחינה גיאומטרית והנדסית, ומחייבים את פיתוחם של טכניקות וחומרים חדשים, שיסייעו בהקמתם של מבנים כאלה, ולא יהיה זה מוטעה לטעון שהננו-טכנולוגיה והתפתחותם של מבנים מולקולריים יאפשרו, בסופו של דבר, את עיצובם וייצורם של חומרים מרוכבים או "חכמים", שישרתו באופן מיטבי פרויקטים לא רגולריים כאלה.
לאורך כל התהליך מתרחשים יחסי גומלין בין הסטודנטים לבין כלי התכנון והייצור הדיגיטליים העכשוויים ונבדקות דרכי ביטויים בהליכי התכנון, הייצור וההקמה העתידית של מבנים אלו. כתוצאה מכך מתרחש פיתוח של שיטות טכנולוגיות ואנרגטיות ייחודיות שיחד עם פיתוח מיומנות גבוהה בטכניקות בנייה מתועשות יביאו להקמת מבנים בעלי חותם ייחודי. רעיונות אלה ממשיכים להתפתח ולהתגבש באופן רציף בזכות הלימוד המעמיק והניסיונות הבלתי פוסקים להקמת מבנים מבוססי מחקר ביומימטי, המקפידים על פיתוח בר קיימא ועל שימוש מושכל יעיל וחסכוני במשאבי כדור הארץ.
העבודה מתבצעת בקני מידה שונים וברמות שונות של פירוט, ומסתמכת הן על ניסויים בפועל, והן על לימוד תיאורטי והיסטורי, תוך בחינה מתמדת של הקשר בין תכנון אדריכלי מקומי לבין השפעתו החברתית, הכלכלית והעיצובית והקשריו האורבניים והסביבתיים.
בסיומו של התהליך רוכשים הסטודנטים כלי תכנון ומחקר מקצועיים, המסייעים להם בגיבוש דרכי התמודדות מקוריות ויעילות עם האתגרים האדריכליים המורכבים שיעמדו בפניהם כבר בעתיד הקרוב.
في إطار مشروع ختام BISTAU2020 – Bio Inspiration Studio Tel Aviv University، وهو استوديو مستوحى من الطبيعة والعمليات التي تحدث فيها ومستوحاة من علم الأحياء – نظرية الحياة، يقوم الطلاب بتطوير عمليات تصميم فريدة، وتوسيع منظومة الحلول المُمكنة للمهام المعماريّة والهندسيّة من خلال استخدام قواعد بيانات المحاكاة الحيوية وتحليل الأنظمة الحيوية وبالاعتماد على البحث في الطبيعة عن المباني، العمليات، الآليات، والأنظمة ومبادئ التصميم القائمة على العمليات التطورية على مدى مليارات السنين من "البحث والتطوير" للطبيعة نفسها، بحيث يتم فحص طرق التفكير الخارجة عن مسار التطور التكنولوجي الروتيني، والابتعاد عن الأنماط الهندسية الثابتة وإيجاد حلول إبداعية ، ناجعة ومستدامة ويمكن تطويرها وتطبيقها في مشاريع ملموسة.
لم يكن التصميم والفن قريبين جدًا من العلم والتكنولوجيا كما هما اليوم. يعيش التصميم ويتنفس في الواجهات بين مختلف مجالات المعرفة ولم يعد يقتصر على مستوى الموضوع الواحد ولكنه يتطلب معرفة تطبيقية متعددة التخصصات لحل المشكلات المعقدة. ينخرط المصممون والفنانون في البحث عن اتجاهات جديدة للإلهام سواء لجأوا إلى الطبيعة ليستوحوا منها نماذج محاكاة، أو التعاون معها؛ سواء كانوا يعملون مع خبراء في علم الأحياء الاصطناعية لطمس الحد الفاصل بين الطبيعي والاصطناعي، أو الجمع بين مجال التصميم ومجالات البيولوجيا، الكيمياء، الروبوتات وتكنولوجيا النانو – ما تشترك فيها جميعها هو أنها تعمل في النطاق بين العضوي وغير العضوي، وبين الطبيعة "الطبيعية" والمبرمجة.
في عصر العولمة والنظم البيئية، حيث تزاد فيه أهمية الرؤية النظامية في تحليل المشاكل المعقدة، هناك حاجة إلى المعرفة المهارات وطرق التفكير مُتعدّدة المجالات لتطوير مناهج جديدة في مجال الهندسة المعمارية، والّتي تجمع بين التصميم والتكنولوجيا والعلوم. أدى صعود التفكير التصميمي (Design Thinking) في السنوات الأخيرة كممارسة نظرية تُعزّز النمطيّة وعمليات تجريد التصميم، إلى تطوير هذه الأشكال متعددة التخصصات القائمة على الدراسات، والّتي تجمع بين عمليات التصميم واحتياجات المجتمع والصناعة. لذلك يركز استوديو مشروع الختام على هذا النموذج المعقد من التفكير التصميمي، القائم على التدريس وتعزيز البحوث المبتكرة ويتعامل مع تطوير وتذويت المعرفة متعددة التخصصات القائمة على العلم/ التكنولوجيا/التصميم، ويقيم التعاون في مجالات التصميم الحيوي، والمحاكاة الحيوية، والنانو- تكنولوجيا والتصميم الخوارزمي والتصميم المعياري والهندسة الوراثية وعلم الأحياء التركيبي.
التصميم الحيوي والمحاكاة الحيوية، تصميم أنظمة من صنع الإنسان مستوحاة من الطبيعة، هي طرق للبحث وتطوير المعرفة التطبيقية، الّتي تسعى إلى إيجاد حلول فعّالة ومستدامة للتحديات التصميميّة والتكنولوجية في عصرنا هذا من خلال التعلم ومحاكاة الأشكال، المبادئ والعمليات البيئية في الطبيعة. ولشدّة المفارقة، وعقب مئات السنين من التنكّر والاغتراب عن الطبيعة، حيث خدمت التكنولوجيا كوسيلة لتخصيص الطبيعة ومواردها للاحتياجات العملية والنفعية للإنسان في العقود الأخيرة تسمح لنا التطورات التكنولوجية المثيرة للإعجاب باستعادة الطبيعة، وإعادة اكتشافها وكشف كوامنها لصالح حلول مستدامة في المجال الاجتماعي.
يندرج الخطاب المعماريّ المعاصر في هذا الاتجاه العام، بدءًا من مستوى البنية النانوية إلى مستوى الهيكل الضخم: حتى تصميم أبسط الهياكل اليوم يتطلب استخدام تخصصات مختلفة ويتطلب تعاون الخبراء والمهارات المتنوعة. أدوات التصميم المحوسبة، وعمليات التجريد غير المسبوقة التي تسمح بها، والتصميم الخوارزمي والتصميم المعياري – كل ذلك مرتبط بمجال:(Deep Learning) شكل من أشكال التعلم الحسابي، حيث تعلم أجهزة الكمبيوتر نفسها تنفيذ المهام من خلال فك شفرة مجموعة طويلة من البيانات الضخمة.(Big Data) إنها تمكن من تصميم وبناء الأشكال والأحجام المعقدة هندسيًا وجيومتريًا، وتتطلب تطوير تقنيات ومواد جديدة تساعد في بناء مثل هذه الهياكل، ولن يكون من الخطأ القول بأن تقنية النانو وتطوير الهياكل الجزيئية ستسمح في نهاية المطاف تصميم وصنع مواد مُعقّدة أو "ذكية" حيث تخدم بشكل أفضل مثل هذه المشاريع غير العاديّة.
طوال العملية، تتم التفاعلات بين الطلاب وأدوات التصميم والإنتاج الرقمي الحاليّة ويتمّ فحصها في عمليات التخطيط، الإنتاج والبناء المستقبلي لهذه المباني. ونتيجة لذلك، هناك تطور في الأساليب التكنولوجية والحيوية الفريدة التي ستؤدي جنبًا إلى جنب مع تطوير المهارات العالية في تقنيات البناء الصناعية إلى تشييد مباني ذات طابع فريد. تستمر هذه الأفكار في التطور وتبلور بشكل مستمر بفضل الدراسة المتعمقة والمحاولات التي لا هوادة فيها لإنشاء هياكل قائمة على أبحاث المحاكاة الحيوية التي تحرص على التنمية المستدامة والاستخدام الفعال والمدروس والّذي يوفر في استهلاك موارد الكرة الأرضية.
يتم تنفيذ العمل بمقاييس مختلفة ومستويات مختلفة من التفاصيل، ويعتمد على كل من التجارب الفعلية والدراسة النظرية والتاريخية، مع الدراسة المستمرة للعلاقة بين التصميم المعماري المحلي وتأثيره الاجتماعي والاقتصادي والتصميمي وسياقاته الحضرية والبيئية.
في نهاية العملية، يكتسب الطلاب أدوات التخطيط والبحث المهنية، التي تساعدهم على صياغة طرق أصلية وناجعة للتعامل مع التحديات المعماريّة المعقدة التي سيواجهونها في المستقبل القريب.
BISTAU2020 Final Project Studio – The Bio Inspiration Studio at Tel Aviv University, is a studio inspired by biology, life science, and by natural processes. In the studio, students develop unique planning processes, which expand the array of potential solutions available to architectural and engineering tasks, while using biomimetic databases and analyzing biological systems. The students rely on nature to find structures, processes, mechanisms, systems, and planning principles based on billions of years of evolutionary processes with millennia of R&D by nature itself, in a way that examines modes of thought that deviate from the ordinary path of technological development, while breaking out of set engineering patterns and finding creative solutions that are effective, sustainable, and can be developed and applied to concrete projects.
Design and art are closer to science and technology than ever before. Design lives in the spaces between different disciplines and is no longer only relevant at the level of the singular object. Instead, it requires an application of multidisciplinary knowledge to solve complex problems. Designers and artists search for new areas of inspiration. Whether they turn to nature to try and imitate it or to collaborate with it, or whether they work together with synthetic biology experts to blur the borders between the natural and artificial, or fuse design with biology, chemistry, robotics, and nanotechnology. They all work within the range of the organic and the inorganic, between “natural” nature and programmed nature.
In the age of globalization and ecosystems, when the significance of a systematic outlook is so much greater, knowledge, skill, and multidisciplinary thinking methods combining design, technology and science, are required for the development of new approaches to architecture. The recent rise of Design Thinking as a theoretical practice promoting modularity and planning process simplification allowed the development of these research-based interdisciplinary forms, which integrate the design process with social and industrial needs.
The Final Project Studio places at its center this complex model of Design Thinking which is based on innovation-promoting teaching and research, and deals with developing and promoting broad, multidisciplinary, science/technology/design-based knowledge, and fostering collaboration between the fields of bio-design, biomimicry, nanotechnology, algorithmic design, parametric planning, genetic architecture, and synthetic biology.
Bio-design and biomimicry – the planning of man-made systems inspired by nature – are methods of research and development for applied knowledge which seek to find effective and sustainable solutions for current design and technological challenges by learning and imitating shapes, principles and ecological processes that exist in nature. Paradoxically, after centuries of alienation and hostility toward nature, in which technology was used to appropriate nature and natural resources to satisfy man’s practical and utilitarian needs, the impressive technological development of the recent decades allows us to salvage nature, rediscover it and expose its secrets to find sustainable solutions in the social sphere.
Contemporary architectural discourse is part of this general trend, from the level of the nanostructure to the level of the megastructure. Even the planning stages of the simplest buildings currently require using different disciplines and cooperation between experts, skills, and diverse execution techniques. Computerized planning tools, and the unprecedented abstraction processes they permit – the algorithmic design and parametric planning – are all related to Deep Learning: a form of computerized learning, in which computers teach themselves to execute tasks by analyzing a long array of Big Data. They allow the planning and construction of structures and volumes with complex geometry and engineering, and require the development of new techniques and materials that would assist in building them. The claim can be made that nanotechnology and the development of molecular constructions would eventually allow designing and manufacturing composite or “smart” materials that would optimally serve such irregular projects.
Throughout the process, the students interact with contemporary digital planning and manufacturing tools and explore methods of expression in the planning, manufacturing, and construction processes of these structures. As a result, they develop unique technological and energetic approaches which, along with reaching high levels of skill in industrial construction techniques, will result in the creation of unique structures. These ideas form and evolve constantly thanks to the in-depth learning and the continuous attempts to create building based on biomimetic research, which ensure a sustainable development and a smart, efficient, and economical use of earth’s resources.
The work is done on different scales and different levels of detail. It relies both on actual experiments, and theoretical and historical study, while continually examining the relations between local architectural planning and its social, economic, and design impact and its urban and environmental contexts.
At the end of the process, the students acquire professional research and planning tools that assist them in establishing original and efficient methods to face the complex architectural challenges they will encounter in the near future.
הסטודנטים בסטודיו:
פרופ׳ אדריכלית תאה קיסלוב ואדריכלית ליאורה קיסלוב -קיי
البروفيسور المهندسة المعماريّة تيا كيسلوف, المهندسة المعماريّة ليورا كيسلوف- كي
השנה הסטודיו התבונן על ;תפקיד האדריכל ,אחריות האדריכל , והפרקטיקה המעשית -אשר חייבים להיות משולבים זה בזה כך שיפרו זה את זה ויאפשרו למקצוע האדריכלות להשפיע על החברה ולתרום לה .מוטב לנו להצמיח אדריכלים בעלי השקפת עולם אישית מגובשת, בעלי אג׳נדה חברתית , כאנשים המסוגלים להשפיע על הסביבה בה הם חיים ולהשתתף בעיצוב עתידה .
אדריכלות כפרקטיקה המשולבת עם המערכת הציבורית שמתוך הטלת ספק מעוררת דיון עמוק ופתוח שילווה את תכנון המרחב כולו ,פרקטיקה היוצרת מושגים חדשים פורצי דרך ודוחפת את גבולות המקצוע.
בהנחייה ,המחקר והתכנון היו שזורים לאורך כל תהליך העבודה שהינו ספירלי ואינו לינארי ,התהליך משכלל את כלי העשייה והביקורת האדריכליים .
העבודה בסטודיו קבוצתית וגם אישית ובסיעור מוחות . כל סטודנט הציג את התקדמותו בעבודה לכול אורך השנה והשתתף בהצגה ובדיון של כול הסטודנטים האחרים בקבוצה.
הדגש היה על אדריכל שאינו רואה את עצמו כ ״ נותן שירות ״ ממחזר אידאולוגיות קיימות -הוא נדרש לפתח ראייה רב תרבותית , הכרות עמוקה עם החברה בה הוא פועל , התאוריות שלו מתורגמות לעשייה הנדרשת להכרה בדינאמי ,בהשתנות תמידית , באקטיביות , בהסתכלות הוליסטית והתבוננות עם קונטקסט.
הפרוייקטים היו עמוק בדרך –
כשהקורונה עשתה פליק פלאק לכולנו , והעמיקה שוב מחשבות ודיונים על חיי החברה הסביבה והתרבות שלנו ,והרחיבה את שורשיהם .
לכן תמצאו בפרוייקטים הצעות ל ;פתרונות מרחביים נגד אלימות ;לחיים במרחבי זמן שאול ; התייחסות לכיליון ;האטה ;נראות ושימוש שווים במרחב ;הכלת הדור השלישי ;וגידולים אורבניים .
כפי שאמר בוב דילן באלבומו החדש
“Rough and roudy ways “
בשיר הנפלא הפותח
“I contain multitudes”
בתרגום חופשי
״אני מכיל הרבה רבדים , צדדים,ניגודים,אני מכיל אין סוף פנים״
לדעתינו ממש אדריכל .
في هذه السّنة لقد ركّز الاستوديو على؛ وظيفة المهندس المعماريّ، مسؤولية المهندس المعماريّ، والتطبيق العمليّ- الّذي يجب دمجها مع بعضها ببعض وهكذا يُمكن تحسينها وتمكين مهنة الهندسة المعماريّة من التأثير على المجتمع والمساهمة فيه. من الأفضل لنا تنشئة مهندسين معماريّن ذوي رؤية كونيّة شخصيّة مُكوّنة، ذوي أجندة اجتماعيّة، كأشخاص قادرين على التأثير على المحيط الّذي يعيشون فيه والمشاركة في تصميم مستقبلها.
الهندسة المعماريّة التطبيقيّة المُندمجة في النظام العامّ ومن خلال التشكيك تُثير جدلًا واسعًا ومفتوحًا يرافق تصميم الحيّز كله، يخلق التطبيق العمليّ مفاهيمًا جديدة رائدة وتدفع حدود المهنة.
في الإرشاد، كان البحث والتصميم متلازمين طوال مراحل العمل الّتي كانت دائريّة وليست خطيّة، طوّرت العملية أدوات المهنة والنقد المعماريّ.
كان العمل في الاستوديو جماعيًّا وأيضًا فرديًّا وعصفًا ذهنيًّا. عرض كل طالب تقدّمه في العمل على مدار السّنة وشارك في العرض والنقاش جميع الطلاب الآخرين في المجموعة.
سيكون التشديد على ألّا يرى المهندس المعماريّ نفسه "مُقدّم خدمات" ويُكرّر الأيديولوجيّات الموجودة- إنّه مُطالب بتطوير رؤية مُتعدّدة الثقافات، المعرفة العميقة بالمجتمع الّذي ينشط فيه، تُترجم نظرياته لعمل مطلوب للاعتراف بالديناميكيّة، التغيير المستمر، النشاط، والنظرة الشموليّة والتأمل بسياق.
كانت المشاريع عميقة لدرجة-
أن الكورونا قلبتنا جميعًا، وعمّقت مُجدّدًا الأفكار والمناقشات حول حياة مجتمعنا الاجتماعيّة والثقافيّة، ووسعت جذورها.
لذلك ستجدون في مقترحات المشاريع؛ حلول مكانيّة لمكافحة العنف؛ للعيش في أماكن زمنية مستعارة؛ إشارة إلى الانقراض؛ التباطؤ؛ الرؤية والاستخدام المتساوي للفضاء؛ تضمين الجيل الثالث؛ والتوسّع الحضريّ.
كما قال بوب ديلن في ألبومه الجديد
“Rough and roudy ways “
في الأغنية الأولى التّي تبدأ
“I contain multitudes”
بالترجمة الحرّة
"أنا أنطوي على عدّة مستويات، جوانب ومفارقات، أنا أحتوي ما لا نهاية من الوجوه"
برأينا إن هذا معمّاريّ محض.
This year, the studio looked at the role of the architect, the responsibility of the architect, and the actual practice – which must joint together productively and allow architecture to influence and contribute to society. The architects we raise need to have a well-formed personal worldview and a social agenda, as they are people who are able to impact their environment and participate in the shaping of its future.
The practice of architecture is part of the public system, and doubt and criticism of it create a profound debate that can shape the planning of an entire space; it is a practice that creates new and innovative terms and pushes professional boundaries.
The teaching, research, and planning interwoven throughout the entire work process, which is spiral rather than linear, enhanced the creative and critical tools in architecture.
Studio work is personal, team-based, or based on brainstorming. Each student presented their work progress throughout the year and participated in the presentation and discussion of all other students in the group.
The studio emphasized an architect who does not see themselves as “a service provider” that recycles existing ideologies, but as someone who is required to develop a multicultural vision, a profound familiarity of the society in which they operate. Their theories are translated into practice, which is essential for acknowledging the dynamic element of constant change, action, in a holistic view and observing context.
The projects were well underway when the Coronavirus shook us all up and made us reconsider thoughts and discussion about society, the environment, and our culture, and further grounded them.
For that reason in the projects you will also find suggestions for spatial solutions for violence; for life in spaces of borrowed time; a reference to extinction; deceleration; equal visibility and utilization of space; the inclusion of the third generation, and urban growth.
As Bob Dylan said in his new album, Rough and Rowdy Ways, in the beautiful opening song I Contain Multitudes: “I’m a man of contradictions, I’m a man of many moods / I contain multitudes”
In our opinion – a true architect.
הסטודנטים בסטודיו:
אדריכל שם טוב צרויה
المهندس المعماريّ شيم طوف تسرويا
פרוייקט הגמר הינו מניפסט אישי של הסטודנט/ית המתאר באופן מקיף את התהליך האקדמי והמקצועי שעבר הסטודנט/ית בארבע השנים הקודמות של התואר.
עקרון חשוב בעבודת הסטודיו הוא הפלורליזם ומגוון הנושאים הרחב שהסטודנטים נחשפים אליו, מכוון שהפרויקטים הם אישיים ובאים מהעולם הפנימי של כל אחד ואחת.
כל ההנחיות בסטודיו נעשות במשותף, כאשר כל סטודנט/ית מציג לפחות פעם אחת בשבוע את ההתקדמות בפרויקט מול כולם ואז מתפתח דיון אקדמי ומקצועי אותו אני מנהל כמנחה.
בהיבט הפדגוגי אני שם דגש על פיתוח מנגנון אינטגרציה של הידע הנרכש על מנת לבטא באופן איכותי וברור את התוצרים האדריכליים והתפיסתיים.
בסמסטר הראשון אנו מפתחים על בסיס מפה מושגית (של פרוייקט הגמר) שהסטודנטים מקבלים מודלים פיזיים קונספטואליים מופשטים המתעסקים עם מושגי יסוד באדריכלות ובעיצוב, שדרכם אני כמנחה לומד על היכולות הרלוונטיות של הסטודנטים/יות ומנחה אותם בהתאם.
עקרון נוסף וחשוב הוא ההתייחסות למתודולוגיה של היצירה ע"י לימוד תקדימים חשובים, היסטוריים וקנוניים, בניית מאגרי מידע, איסוף ומחקר ושימוש בכל הרבדים של האישיות – האינטואיטיבי, השכלי – רציונאלי והרוחני.
לקראת סוף הסמסטר נבחר נושא על ואתר רלוונטי שעליו מיושם המניפסט האישי.
בשלב זה נחקר מושג הקונטקסט במובן הרחב שלו – האורבני, הפיזי, התרבותי והאווירתי.
בסמסטר השני ישנה התמקדות באתר ובניתוח הדאטה הרלוונטית, מקנה מידה עירוני הכולל ניתוח סביבתי, ניתוח תנועה, טופוגרפיה וכו' , ואז ישנה התמקדות של הסטודנט/ית במקטע מסוים שמפותח באופן מפורט בהיבט הבניני.
מרכיב חשוב בסמסטר זה הוא לימוד של התחביר הבניני על גווניו הרבים תוך סיורים באתרים נבחרים וביצוע "פסיכואנליזות" לבניינים איכותיים.
المشروع الختاميّ عبارة عن بيات شخصي للطالب/ة يصف بشكل شامل العملية الأكاديميّة والمهنيّة التي مر بها الطالب في السنوات الأربع السابقة لنيل اللقب..
من المبادئ المهمة في عمل الاستوديو التعددية وتنوّع المواضيع المُختلفة التي يطّلع عليها الطلاب، لإن المشاريع شخصية وتأتي من العالم الداخلي لكل واحد.
تُطبّق جميع التعليمات في الاستوديو معًا، حيث يقوم كل طالب بعرض على الأقل مرّة واحدة في الأسبوع تقدّمه في المشروع أمام الجميع، ثمّ يتطور حوار أكاديميّ ومهنيّ، والتي أديرها كمُرشدة.
في الجانب التربويّ، أركّز على تطوير آلية تكامل المعرفة المكتسبة للتعبير بطريقة جيّدة وواضح عن أعمال المهندسين المعماريّين وآرائهم.
في الفصل الدراسيّ الأول، على أساس خريطة مفاهيميّة (للمشروع النهائي) الّتي يحصل عليها الطلاب، نقوم بتطوير نماذج ماديّة مفاهيميّة مجردة تتعامل مع المفاهيم الأساسيّة في الهندسة المعماريّة والتصميم، والّتي من خلالها أتعرّف بصفتي مُرشدة على قدرات الطلاب المُتعلقة بذلك؛ وأرشدهم بما يتلاءم مع ذلك.
مبدأ آخر مهم هو الإشارة إلى منهجيّة العمل من خلال دراسة السوابق المهمة، التاريخيّة والرسميّة، وبناء قواعد البيانات، وجمع وبحث واستخدام جميع المستويات الشخصية – الحدسيّة، الفكريّة – العقلانيّة والروحية
في نهاية الفصل الدراسي، يتمّ اختيار موضوع وموقع ذي صلة يتم تطبيق البيان الشخصي فيه..
في هذه المرحلة، يتم استكشاف مفهوم السياق بمعناه الأوسع – الحضريّ، الماديّ، الثقافيّ والمكانيّ.
في الفصل الثّانيّ يكون التركيز على الموقع وتحليل البيانات ذات الصلة، بمقياس حضري يتضمن التحليل البيئيّ، تحليل حركة المرور، الطبوغرافيا، وما إلى ذلك، ومن ثمّ يكون التركيز على موقع أكثر تحديدًا في المشروع يُطوّره الطلاب بشكل أكثر تفصيلًا من حيث الجانب البُنيوي.
أحد المكونات المهمة في هذا الفصل الدراسيّ هو دراسة بنية المباني في ظلالها العديدة أثناء التجول في مواقع محددة وإجراء "التحليل النفسي" للمباني عالية الجودة.
The Architectural Design Final Project is the student’s personal manifesto, comprehensively describing the academic and professional process they had gone through in the four years of their degree.
Since the student projects are personal and developed from their inner world, pluralism and a wide range of topics of exposure are key principles in the work of the studio…
All design studio discussions are held together, with each student presenting their work to the group at least once a week, creating an academic and professional discussion which I conduct as an instructor.
In pedagogical terms, I emphasize developing an integrative approach to all knowledge acquired, in order to qualitatively and clearly express architectural and conceptual outputs.
In the first semester, we develop abstract conceptual physical models, based on a conceptual map (of the final project) that the students receive, which deal with basic concepts in architecture and design, through which I as an instructor learn about the relevant abilities of the students and guide them accordingly.
Another important principle is studying working methodology by analyzing important historical and canonical precedents, constructing databases, collecting and researching, and using all levels of personality – the intuitive, the intellectual, the rational and the spiritual.
Towards the end of the semester, a major topic is selected and a relevant location to which the student personal manifesto is applied.
At this point, the concept of context is explored in its broadest sense – urban, physical, cultural, and its sense of place.
In the second semester, the studio focus is on the site and the analysis of the relevant data, beginning with an urban scale which includes environmental analysis, traffic analysis, topography, etc., and on to focusing on a specific project segment which the student will develop in detail structurally.
A very important component of this semester is the study of the building syntax with its myriad of shades while touring selected sites and performing a “psychoanalysis” of qualified architectural buildings.
הסטודנטים בסטודיו:
פרופ' אדריכל אמנון בר אור
البروفيسور المهندسة المعماريّة أمنون بار أور
המשמעות התרבותית בשימור והתחדשות המרקם ההיסטורי סביב תחנת הרכבת חיפה-מזרח
העיר התחתית בחיפה היא מקום מתעתע. שכיות תרבות ויצירות אדריכליות מן העבר של העיר הקוסמופוליטית, לצד שטחים מוזנחים ונטושים, המעוררים את תחושת המבוכה האוחזת בנו בעודנו משוטטים במקום ומנסים להבינו.
אחת הדרכים להבין ולהעריך מחדש את המקום, היא באמצעות מתודולוגיות השימור.
המורשות השונות בחיפה תחתית הן מורשות תרבות בעלות חשיבות רבה לקהילות שיצרו אותן ועדיין שייכות להן. אלו מורשות מורכבות המשתרגות זו בתוך זו, כפי שתושבי השכונות השונות נטמעו בתוך קהילותיהם ובקהילות השכנות.
האירועים הפוליטיים, החברתיים והכלכליים, בארץ ישראל בכלל ובחיפה בפרט, מאז שנות ה-40 של המאה ה-20, הותירו צלקות רבות בקרב הקהילות המקומיות ואלו ניתנות להבחנה ברורה במצבו הירוד של האזור כיום.
הפרויקט מנסה לחבר, באופן תקדימי, חלקי עיר פגועים המשתייכים לגופים נפרדים, לכדי יחידה אורבנית ותכנונית אחת.
הציר המרכזי לתהליך השימור וההתחדשות של אזור מורכב זה, סובב סביב תחנת הרכבת העותמנית (1905, כיום חיפה- מזרח). התחנה נבנתה על ידי הטורקים כחלק מה"רכבת החיג'אזית" שהובילה עולי רגל מאיסטנבול לאל-מדינה.
מהנמל הימי שייבנה בצמוד לתחנה, עלו עולי הרגל מצפון אפריקה בעיקר, על שלוחה זו של הרכבת עד להתחברותה לקו הראשי בדרעא שבסוריה. לשלוחה זו חשיבות רבה גם להתיישבות הציונית בעמק יזרעאל והיא כונתה על ידי הישוב "רכבת העמק״. מכאן, שהתחנה חיברה קהילות שונות, אלו המתגוררות בסמוך ואלו הבאות ממרחקים והיא מהווה חיבור בין הים ליבשה ובין הנמל לעיר.
התופעה הבולטת ביותר במרחבי מבוכה אלו היא התכנון התחבורתי המנסה להידחס ברצועת יבשה צרה בין ההר לים, ובכך הורס למעשה את המרקמים ההיסטוריים ומבודד את המונומנטים בתוך איי תנועה בלתי נגישים. פרויקט המבקש לשפר את התנאים הפיזיים באזור זה, מחויב לחפש פתרון הנדסי נבון ומקיים לבעיות התנועה הארצית והמקומית החורצות את המקום לקראת מחיקתו הסופית.
לאחר שהתמודדה עם הפתרון התחבורתי, נועה חכים צרפה לשטח ההתערבות שלה חלקים מהשכונה הפלסטינית של ואדי סאליב, הגובלים בתחנה מדרום-מזרח, והם מהווים חלק אינטגרלי ממורשת המקום.
בשטחי הנמל, איתרה נועה אזורים נטושים ובלתי נגישים לציבור. אלו מיכלי הנפט הגדולים שנבנו לקלוט את הנפט שהגיע מעיראק לאחר זיקוקו בבתי הזיקוק, ולאחסנו לקראת העברתו לאנגליה.
בהכללת חלקים מואדי סאליב ואזור מיכלי הנמל הנטושים, קבעה נועה את גבולות התכנון בהתאם למורשות התרבות שזוהו על ידה.
לאחר שזיהתה את ערכי המקום והבעיות המורכבות שלו לקראת פיתוח עתידי, טיפלה בהם נועה ברגישות ובתבונה בפרויקט זה, במטרה להעריכם מחדש ולתכננם למען קהילות העתיד בחיפה.
החזרת התחנה ההיסטורית לפעילות סדירה של נוסעים, תאפשר חשיפתה למודעות הציבורית.
החזרת המרקם העירוני סביב כיכר פייסל תאפשר התחדשות האזור ועצירת המחיקה של השכונה הפוסט-טראומטית.
ההתמודדות האורבנית והאדריכלית המוצלחת עם אזור מבוכה זה התאפשר בעזרת מתודולוגיות השימור וחיזוק הערכים והמשמעויות התרבותיות השונות של האזור באופן מכבד לכולם.
——————–
בטון כואב- שימור מצודת גשר כעדות של היסטוריה קשה
מצודת ה"טיגארט" בסמוך לקיבוץ גשר נבנתה יחד עם עוד כ-60 מצודות דומות בכל רחבי פלסטינה/א"י על ידי שלטונות המנדט הבריטי בשנים 1938-1943 . .
לפנינו אדריכלות צבאית שביקשה לתת מענה חסר פשרות למצוקות השלטון בזמן הקונפליקטים האלימים במהלך ההתעוררות הלאומית הציונית וזו הפלסטינית.
מבני הבטון המבוצרים הללו מהווים עדות בנויה (כבר 90 שנים) לקונפליקטים האלימים ולטראומות אשר עברו על תושבי הארץ.
חלק ניכר ממצודות הטיגארט נבנו בישובים עצמם וממשיכות לשמש את כוחות הבטחון (צבא, משמר הגבול ומשטרה) עד ימינו, אולם קיימות מצודות נוספות הממוקמות במרחב הכפרי הפתוח
ובסמוך לגבולות המדינה. חלקם נטושות לחלוטין, אך הן עדיין שולטות על האזור הסובב אותן ומהוות בו מסמן נוף משמעותי.
כזו היא מצודת גשר
המצודה נבנתה במקום אסטרטגי בקירבת מפגש הנהרות הירדן והירמוך ובסמוך לסדרת גשרים שנבנו החל מימי קדם ועד התקופה המודרנית. מכאן החשיבות ההיסטורית הרבה לאיזור כולו.
מעצם טבעו של המקום, הוא אוצר בתוכו זיכרונות קשים של מלחמות וקונפליקטים אלימים בין העמים והקהילות שבקשו לשלוט עליו לאורך כל דברי הימים.
כיצד אפשר ל"החיות" את המקום ולהשמישו לטובת הקהילות המקומיות הסמוכות לו ולקהלי יעד אחרים בעתיד ובו בזמן לשמר את ערכיו ומשמעותו התרבותית, כעדות להיסטוריה הקשה
שהתרחשה במקום זה וסביבתו.
נגה דיאי מבקשת להסב את המצודה הכוחנית, הנטושה והפצועה מקרבות והזנחה, למרכז לאמנויות הבמה. על ידי יצירת ניגוד זה בין המבנה הצבאי החבול והזכרונות הקשים אותם הוא נושא,
לבין השימוש החדש של מקום הפתוח וחופשי ליצירה . המקום מתוכנן לפעול הן כאתר ביקורים לתיירות המתעניינת בתולדות האתר וסביבתו והן לקהל המבקש לצרוך תרבות ואמנויות הבמה, דווקא כאן בפריפריה.
הניגוד אותו מזהה נגה, בין המבנה המסיבי והפגוע לבין הפעילות האמנותית המתרחשת בו, מייצר מעצמו את הדרמה החזקה . בתוך הדרמה הזו בין הזיכרון הקשה והיצירה האמנותית, נגה מתערבת,
התערבות שימורית רגישה תוך מתן מענה לפרוגרמות משתנות באתר היסטורי קולט קהל.
הדרמה שיצרה נגה, לא הייתה יכולה להיווצר באם היתה בוחרת לשמר את המצודה ולשחזרה למצבה המקורי. מעשה זה היה מוחק באחת את כל עדויות הזמן והאירועים שעברו על הבניין ואנשיו
והם נותרו כפצעים על קירות המבנה.
פעולה תכנונית הנעשית במגבלות שימור חמורות, מוכרת לנו משדה השימור והפיתוח של מונומנטים ארכיאולוגיים. השרידים האותנטיים זוכים לשימור קפדני במצבם כפי שנשתמר וכל תוספת חדשה מובחנת היטב בסגנון ובחומרים
שבחר האדריכל.
גם כאן, במבנה הברוטליסטי בן המאה ה-20 של מצודת גשר, טיפלה בו המתכננת טיפול שימורי-ארכיאולוגי רגיש המכבד כל עדות לזמן שעבר על המקום תוך שימוש מושכל בחללים למען הציבור
الأهمية الثقافيّة لصيانة وتجديد البنيّة التاريخيّة حول محطة قطار حيفا-شرق
البلدة التحتى في حيفا مكان مُضلّل. إن الجماليات الثقافية والإبداعات المعماريّة من ماضي المدينة العالميّة، إلى جانب المناطق المهجورة والمهملة، تثير الإحساس بالحرج الذي يسيطر علينا أثناء تجولنا في المكان ومحاولة فهمه.
إحدى الطرق لفهم وإعادة تقييم المكان، هي من خلال منهجيات الصيانة.
الموروثات المتنوعة في البلدة التحتى في حيفا هي موروثات ثقافيّة ذات أهمية كبيرة للمجتمعات التي صنعتها وما زالت تنتمي إليها. إنّها موروثات معقدة تتشابك مع بعضها البعض، مثلما اندمج سكان الأحياء المختلفة داخل مجتمعاتهم والمجتمعات المجاورة.
الأحداث السياسيّة والاجتماعيّة والاقتصاديّة، في البلاد بشكل عام وفي حيفا بشكل خاص، منذ أربعينيات القرن العشرين، خلّفت ندوبًا كثيرة عند المجتمعات المحليّة ويمكن ملاحظتها بوضوح من خلال وضع المنطقة المتردي اليوم.
يحاول المشروع أن يربط، بطريقة مُسبّقة، الأجزاء المتضررة من المدينة التي تنتمي إلى جهات منفصلة، بوحدة حضريّة وتخطيطيّة واحدة.
يدور المحور الرئيسي لعملية صيانة وتجديد هذه المنطقة المعقدة حول منطقة محطة السكة الحديد العثمانيّة (1905، الآن حيفا-شرق). قام الأتراك ببناء المحطة كجزء من "القطار الحجازيّ" الذي نقل الحجاج من اسطنبول إلى المدينة المنورة.
من الميناء البحريّ الذي سيتم بناؤه بجوار المحطة، قدم الحجاج بشكل رئيسيّ من شمال إفريقيا بشكل من خلال هذا الفرع من القطار حتى وصوله إلى الخط الرئيسي في درعا، سوريا. يعتبر هذا الفرع مهمًا جدًا أيضًا للاستيطان الصهيوني في وادي يزراعيل"، وقد أطلق عليه سكان المُستوطنة "قطار الوادي". ومن ثم، فإنّ المحطة وصلت بين مجتمعات مختلفة، تلك التي تعيش متجاورة وتلك الّتي أتت من مسافات وهي تُشكّل حلقة وصل بين البحر والبر وبين الميناء والمدينة.
إن الظاهرة الأبرز في هذه المناطق المحرجة هي تخطيط المواصلات الذي يحاول الدخول بقوّة في مقطع أرض ضيق بين الجبل والبحر، وبالتّالي تدمير البنية التاريخيّة وعزل الآثار داخل جزر مرور يتعذر الوصول إليها. يسعى المشروع إلى تحسين الظروف الماديّة في هذه المنطقة، ويلتزم بالسعي إلى حل هندسيّ ذكيّ ودائم لمشاكل المرور القطريّة والمحليّة التي تقطع الطريق من أجل حلّها نهائيًا.
بعد التعامل مع حل المواصلات، ضمّت نوعا حكيم إلى منطقة تدخّلها أجزاء من الحي الفلسطينيّ وادي الصليب، المحاذية للمحطة من الجانب الجنوب الشرقيّ، وهي جزء لا يتجزأ من التراث المحلي.
في مناطق الموانئ، حددت نوعا المناطق المهجورة ويتعذّر وصول الجمهور إليها. هذه هي خزانات النفط الكبيرة الّتي تم بناؤها لاستيعاب النفط الذي جاء من العراق بعد تكريره في المصافي وتخزينه لنقله إلى إنجلترا فيما بعد.
عند ضمّ أجزاء من وادي صليب ومنطقة حاويات الميناء المهجورة، وضعت نوعا حدود التخطيط وفقًا للموروثات الثقافيّة الّتي حددتها.
بعد التعرّف على قيم المكان ومشكلاته المعقدة للتنمية المستقبليّة، تعاملت نوعا معها بحساسية وحكمة في هذا المشروع، بهدف إعادة تقييمها وتخطيطها للمجتمعات المستقبليّة في حيفا.
إعادة نشاط الركاب المنتظم في المحطة التاريخيّة سيتيح كشفها للرأي العامّ.
سيسمح ترميم البنية الحضريّة حول ميدان فيصل بتجديد المنطقة ووقف طمس معالم حي ما بعد الصدمة..
لقد أصبح التعامل الحضريّ والمعماريّ الناجح مع منطقة الحرج مُمكنًا بمُساعدة منهجيات الصيانة وتعزيز القيم والمعاني الثقافيّة المختلفة في المنطقة بطريقة تحترم الجميع.
——————–
خرسانة المؤلمة – صيانة قلعة الجسر كدليل على التاريخ القاسي
تم بناء قلعة تيغارد بالقرب من كيبوتس جيشر مع حوالي 60 قلعة مشابهة في جميع أنحاء فلسطين/ إسرائيل من قبل سلطات الانتداب البريطاني في السنوات 1938-1943
أمامنا عمارة عسكرية سعت إلى توفير رد لا تنازل فيه على أزمات الحكم خلال النزاعات العنيفة خلال الصحوة الوطنيّة الصهيونية والفلسطينية.
هذه المباني الخرسانية المحصنة تُعدّ شواهد مبنية (منذ 90 عامًا) على الصراعات العنيفة والصدمات التي مرّت على سكان البلاد.
تم بناء العديد من قلاع تيغارد في المستوطنات نفسها وما تزال قوات الأمن (الجيش وحرس الحدود والشرطة) تستخدمها حتى يومنا هذا، وبالرغم من أن هناك قلاع أخرى تقع في المساحات الريفيّة المفتوحة.
وبالقرب من حدود الدولة. بعضها مهجور تمامًا، لكنها ما تزال تسيطر على المنطقة المحيطة بها وتُعد علامة لمنظر طبيعي مهم.
هذه قلعة الجسر
تم بناء القلعة في موقع استراتيجي بالقرب من التقاء نهري الأردن واليرموك وبالقرب من سلسلة من الجسور التي بنيت من العصور القديمة حتى العصر الحديث. ومن هنا تأتي الأهمية التاريخية العظيمة للمنطقة بأكملها.
بحكم طبيعة المكان، فإنه يحتفظ بداخله ذكريات صعبة من الحروب والصراعات العنيفة بين الشعوب والمجتمعات التي سعت للسيطرة عليها على مر العصور.
كيفية "إحياء" المكان واستخدامه لصالح المجتمعات المحليّة المحاذية له والجماهير المستهدفة الأخرى في المستقبل مع الحفاظ على قيمه وأهميته الثقافية، كدليل على التاريخ الصعب الذي حدث في هذا المكان ومحيطه.
تسعى نوجا دياي إلى تحويل قلعة السيطرة، المهجورة المهملة والجريحة من المعارك إلى مركز للفنون المسرحيّة. من خلال خلق هذا التباين بين المبنى العسكريّ المكدوم والذكريات الصعبة التي يحملها، والاستخدام الجديد للمساحة المفتوحة ومُتاح للإبداع. تمّ تصميم المكان للعمل كموقع لزيارة السياح المهتمين بتاريخ الموقع والمناطق المحيطة به، وللجمهور الذي يسعى للاستمتاع الثقافة والفنون المسرحية، تحديدًا هنا في الضواحي.
التناقض الذي توضحه نوجا، بين المبنى الضخم والمتضرر والنشاط الفنيّ الذي يحدث فيه، ينتج بنفسه الدراما القوية. في هذه الدراما بين الذاكرة القاسية والإبداع الفنيّ، تتدخل نوجا، تدخل محافظ حسّاس وباستجابة للبرامج المختلفة في موقع تاريخي يجذب الجمهور.
لم يكن من الممكن إنشاء الدراما التي أنشأتها نوجا إذا اختارت الحفاظ على القلعة وإعادتها إلى حالتها الأصليّة. كان من الممكن أن يطمس هذا الفعل مرة واحدة جميع شهادات الوقت والأحداث التي مرّت على المبنى وأناسه وبقوا كجروح على جدران المبنى.
أعمال التخطيط التي تتمّ في ظل قيود الصيانة الصارمة، مألوفة لنا من مجال الصيانة وتطوير الشواهد الأثرية. حظيت البقايا الأصليّة بعناية شديدة للحفاظ على حالتها الأصليّة وكل إضافة جديدة يختارها المهندس المعماريّ بعناية سواء في الأسلوب والمواد الخامّ.
هنا، أيضًا، في المبنى الضخم لقلعة الجسر من القرن العشرين، تم الاعتناء بها من قِبل مصمم العلاج الترميميّ- الأثريّ الحسّاس الذي يحترم جميع الشواهد الزمنيّة الماضية على الموقع من خلال استخدام ذكيّ للمساحات من أجل الجمهور.
The cultural significance of conserving and restoring the historic fabric of the Haifa-East Train Station area
Student: Noa Hakim Instructor: Amnon Bar Or
Haifa’s lower city is a deceptive place. It is full of cultural ornaments and architectural works from the past of this cosmopolitan city, alongside neglected and abandoned lots that invoke a sense of confusion as we wander around the place, trying to figure it out.
One of the ways in which we can understand and reevaluate the location is through the methodology of conservation.
The differing legacies of Lower Haifa make up significant parts of cultural heritage for the communities that created them, and that still own them. The legacies are complex and intertwined, just as the residents of the different neighborhoods are entwined in their own communities and those of their neighbors.
Political, social, and economic events, from the 1940s on, in the Eretz Israel (Palestine) in general, and in Haifa in particular, left scars on the local communities which can be clearly seen in the area’s current dilapidated state.
The project attempts to connect, in an unprecedented way, damaged parts of the city belonging to different entities into one urban and planning unit.
The main axis of conservation and restoration in this complex area revolves around the Ottoman Train Station (1905, today Haifa-East). The Turkish government built the station as part of the Hejaz Railway that carried pilgrims from Istanbul to Medina.
Piilgrims, arriving primarily from North Africa, came from the seaport next to the station. They boarded this extension of the railway that transported them to Dera in Syria. This extension also has great significance for the Zionist settlement in Jezreel Valley and was referred to by the Yishuv as “The Valley Railway.” The station, therefore, connected between different communities, those who live nearby and those arriving from afar. It is a connection between land and sea and between port and city.
The most distinctive feature of these embarrassing spaces is a style transportation planning that tries to cram itself along a narrow strip of land between the sea and the mountain, and by doing so ruins the historical fabrics, and isolates monuments inside inaccessible traffic islands. A project that aspires to improve the physical conditions in the area must look for an intelligent and sustainable engineering solution for national and local traffic problems that condemn the place to finally be erased.
After addressing the traffic solution, Noa Hakim added to her area of intervention sections of the Palestinian Wadi Salib neighborhood located south-east of the station which are an integral part of the site’s heritage.
In the area surrounding the port, Noa located abandoned and inaccessible locations. Those are the large oil tanks built to contain the oil arriving from Iraq after its distillation in the oil refineries and before its shipment to England. By including sections of Wadi Salib and the abandoned oil tanks, Noa delineated the planning according to the cultural legacies she identified.
After identifying the site’s values and its complex problems in preparation for future development, Noa handled them wisely and sensitively in order to reevaluate and plan them for Haifa’s future communities.
Returning the historical station to regular passenger operation will increase public awareness. Bringing back the urban fabric around Faisal Square can facilitate area renewal, and stop the erasure of the post-traumatic neighborhood.
The successful urban and architectural handling of this embrarrassment zone was made possible thanks to the conservation methodologies and the respectful and appropriate enhancement of the region’s different values and cultural significances.
————
Painful Concrete –conservation of the Gesher Fort as a testimony of devastating history
Student: Noga Deiy
This Tegart fort, near Kibbutz Gesher, was constructed together with about 60 similar forts across Mandatory Palestine (Eretz Israel) by British authorities between 1938-1943.
Here we have a case of military architecture that sought to provide an uncompromising solution to the problems of the British Mandate during the violent conflicts that accompanied both Zionist and Palestinian national awakenings. For over 90 years, these concrete structures are a solid testimony of the violent conflicts and trauma experienced by the region’s inhabitants.
Many of the Tegart Forts were built in the settlements themselves and are still used by security authorities (military, police, and border police) today, but some forts are located in open rural areas and near state borders. Some are entirely abandoned, yet they still dominate their surrounding area and function as distinctive landscape markers. The Gesher Fort is one of those.
The fort was built in a strategic location near the confluence of the Jordan and Yarmouk rivers, close to a series of bridges built from ancient times until the modern period. This is the source of the region’s historical significance. For that reason, the location inherently preserves the painful memories of wars and violent conflicts between nations and communities wishing to rule it throughout history.
How can this site be “revived” and utilized to the benefit of adjacent communities and other future audiences, while at the same time preserving its value and cultural significance as a testimony of the devastating history of the site and its surroundings?
Noa Deiy wishes to convert the fort, which is aggressive, abandoned, and wounded from battles and neglect, into a performing arts center, creating this contrast between the battered military building and its difficult memories and the site’s new function as an open location that inspires free creativity. The place is planned to operate as a tourist site open to visitors who are interested in the region’s history, as well as for culture and performing-arts consuming audience, far from the center of Israel.
The contrast that Noga identifies between the massive and damaged structure and the artistic activity it hosts, produces the intense drama. Inside this drama, between the difficult memory and the artistic creation, Noga intervenes. It is a sensitive conservationist intervention that provides answers to dynamic programs in a historical site that hosts visitors.
The drama Noga created could not have been produced had she chosen to preserve the fort and restore it to its original state. Such an action would have instantly erased the testimonies of the time and events the building and its people witnessed, which remains in the form of wounds on the structure’s walls.
A planning activity conducted under strict conservation restrictions is familiar to us from the field of conservation and development of archeological monuments. The authentic remains are conserved strictly in their current state, and any new addition is explicitly distinct in the style and materials the architect has chosen. Here, too, in the 20th-century brutalist structure that is the Gesher Fort, the designer gave it a sensitive conservationist-archeological treatment that honors every testimony of the site’s history, while intelligently utilizing spaces for the benefit of the public.