לפי ויטרוביוס, הארכיטקטורה מורכבת מאורדר. אורדר הוא פונקציונלי, אסתטי וגם נושא מסר, הקשור במהלכים היסטוריים, דתיים ותרבותיים. האורדר בארכיטקטורה משקף עקרון נרחב של סדר אידיאלי למקום או לזמן מסוים. כמעט לכל דת ותרבות קיים מקדש מסוג כלשהו שהאורדר שלו תואם את אופי הפולחן ואת מאפייני החברה. כשם שלאורדר הארכיטקטוני חוקים המגדירים אותו, כך גם סדר התפילה מבוסס על נוסח קבוע ומוסכם. ריטואל טקסי המשתנה מדת לדת. גם ללא שום קשר לאמונות הדת, טקסים הם צורך אנושי מובהק.
בית התפילה הוא מקום שהשתנה באופן ניכר במהלך ההיסטוריה, והותאם לזמן ולתרבות. בנוסף להיות המקדש מקום לפולחן דתי, הוא משמש את החברה גם לטובת התכנסות ופעילות קהילתית. מתוך בחינה מחדש של מקומה של הדת הפרויקט מציג אב טיפוס למרחב תפילה במאה ה-21 המאפשר לקיים פולחן של שלוש הדתות המונותאיסטיות בערים המעורבות וכן פולחן אינדיבידואלי. מרחב ההתערבות מכיל בית כנסת, מסגד וכנסייה המבוססים על הצרכים המרחביים המסורתיים ויחד עם זאת מציעים חוויה חדשה. נקודות הממשק ומערכות היחסים בין מרחבי התפילה מאפשרות חשיפה, שילוב תרבויות, אורחות חיים ורב-שיח.
על מנת לאתגר את מושג הקדושה ומרחב התפילה המוכר, אני שואף לאפשר לכל אדם לקיים את הריטואלים האישיים והקבוצתיים דרך חוויות מרחביות שונות השזורות בתהליך "עלייה לרגל" סימבולי באתר היושב בתוואי טופוגרפי. המהלך שוזר בתוכו נקודות עצירה המאפשרות חוויות תפילה ומעבר הדרגתי מחול לקודש. נקודות אלו מכילות מרחבי התבודדות, לצורך תפילה אישית ובלתי אמצעית ומרחבי מפגש לצורך תפילה משותפת המעודדת אינטראקציה.
According to Vitruvius, architecture consists of an Order, which is both functional and aesthetic, and carries a message reflective of historical, religious, and cultural contexts. This architectural order mirrors a broader principle of ideal organization pertinent to a specific place or time. Almost every religion and culture feature a temple or a place of worship, where the design reflects the nature of worship and societal characteristics. Just as architectural order is governed by defined rules, religious rituals are based on established texts and ceremonial practices, which, regardless of religious affiliation, fulfill a fundamental human need.
The concept of the house of prayer has evolved significantly throughout history, adapting to different times and cultures. Besides serving as a venue for religious ceremonies, temples also function as community spaces for various gatherings and activities. Through a renewed examination of the role of religion, this project introduces a prototype for a 21st century prayer space designed to accommodate the worship practices of the three monotheistic religions within mixed urban environments, while also allowing for individual worship. The intervention area integrates a synagogue, mosque, and church, adhering to traditional spatial requirements while offering an innovative experience. The interface points and spatial relationships between the spaces of prayer offer exposure, integration of various cultures and lifestyles and encourages conversation.
To challenge conventional notions of sacredness and familiar prayer spaces, the design aims to offer a dynamic range of personal and communal ritual experiences through a symbolic "pilgrimage" process. Situated along a topographical route, the space incorporates various stopping points that allow for different prayer experiences, transitioning from the secular to the sacred. These points include areas for solitary reflection, personal prayer, and communal worship, fostering interaction and dialogue.
وَفْق ﭬـيتروﭬـيوس، الهندسة المعماريّة قِوامها الترتيب؛ فالترتيب يحمل في طيّاته أبعادًا وظائفيّة، وجماليّة، وكذلك يحمل رسالة تعكس سياقات تاريخيّة ودينيّة وثقافيّة. الترتيب في الفنّ المعماريّ يعكس مبدأً واسعًا لترتيب نموذجيّ لمكان أو زمان معيّنَيْن. جميع الأديان والثقافات تقريبًا تضمّ معبدًا من نوعٍ ما يلائم ترتيبه طابعَ الطقس الدينيّ ومع خصائص المجتمع، كما أنّ الترتيب المعماريّ يضمّ قوانين تُعَرِّفُه. ترتيب الصلاة يرتكز هو كذلك على صيغة ثابتة ومتعارَف عليها. هو طقس يختلف بين ديانة وأخرى. وبدون أيّ علاقة بالمعتقَدات الدينيّة، الطقوس هي حاجة إنسانيّة بحتة. خضع المعبد كمكان لتغييرات ملحوظة عبْر التاريخ، حيث تجري ملاءَمته للزمان والثقافة. فضلًا عن كون المعبد مكانًا للطقس الدينيّ، هو يُستخدَم من قِبل المجتمع لصالح التجمُّع ولصالح الأنشطة المجتمعيّة. من خلال إعادة فحص مكانة الدين، يَعْرض المشروع أنموذجًا بَدْئيًّا (prototype) لفضاءِ صلوات في القرن الحادي والعشرين، فضاءٍ يمكّن من ممارسة طقوس الديانات التوحيديّة الثلاث في المدن المختلطة، ويمكن استخدامه لممارسة طقس فرديّ أيضًا. يضمّ حيّز التدخُّل كنيسًا ومسجدًا وكنيسة، يرتكز على الاحتياجات الحيّزيّة التقليديّة، ويعرض كذلك تجربةً جديدة. مَحاور التماسّ، والعلاقات بين فضاءات العبادة، توفّر فرصة للانكشاف، ولدمج الثقافات والتحادث المشترَك. وفي سبيل وضع تحدّيات أمام مفهوم القدسيّة وحيّز الصلاة المألوف، أسعى إلى تمكين كلّ فرد من ممارسة طقوسه الفرديّة والجماعيّة من خلال تجارب مكانيّة مشترَكة تتداخل في سيرروة "حجّ" رمزيّة في الموقع الذي يقع على درب طوبوﭼـرافيّ. هذه السيرورة تدمج في داخلها نقاط توقُّف تمكِّنُ من خوض تجربة صلاة، وانتقال تدريجيّ من "الدنيويّ" إلى المقدَّس. هذه النقاط تضمّ فضاءات اعتكاف لغرض الصلاة الشخصيّة والمباشرة، وفضاءات لقاء لغرض ممارسة صلاة مشترَكة تحثّ على التفاعل والتواصل.
