Galit Turgeman

גלית תורג'מן

غاليت ترجمان

معًا نبني الأمل

בונים תקווה ביחד

Building hope together

ארגון עצמי, בניה מודולרית, בר-קיימא, דרום, זיכרון, חברתי, חירום, מבנה ציבור, מגורים, קהילתי, רפואה, שימור, שימוש חוזר, שימושים מעורבים
מנחה: דני לזר
מלחמת ה-7 באוקטובר יצרה שבר טראומטי עבור אוכלוסיות רבות שנעקרו מבתיהן, והותירה אותן חסרות בית ונטולות ביטחון. מתוך הטראומה הקשה הזו נולד הצורך הדחוף במציאת פתרונות דיור חירום לעקורים. הפרויקט הזה נבנה מתוך הצורך לספק מקלט מיידי, אך הוא שואב השראה מהרעיון שאנשים יכולים לבנות מחדש את חייהם דרך בניית בתיהם – לא רק מבחינה פיזית אלא גם רעיונית. בניית הבית הופכת לכלי לשיקום אישי וקהילתי, כך שאנשים יוצרים מחדש את מרחב חייהם, ומשקמים את הקשרים החברתיים והקהילה שסביבם. משבר זה מאיר את הכשלים של המורשת התעשייתית שלנו באור אחר, ומציע הזדמנות ייחודית לטפל בצורך המיידי במקלט ובבעיה ארוכת השנים של "פילים לבנים" – מבנים אדירים ונטושים מהעבר התעשייתי. מפעל כיתן בדימונה, שהיה בעבר סמל לתעסוקה ושגשוג, עומד שומם מאז 2012. הוא שימש בעבר כמרכז החיים הכלכליים של העיר, והיום מהווה דוגמה לפוטנציאל הגדול שטמון בשימוש חוזר במבנים נטושים. הפרויקט מציע להחיות את המפעל ולהפוך אותו למקלט בטוח לעקורים, ובמקביל לבסיס לצמיחה עירונית מחודשת. הפיכת המפעל למרכז עירוני פעיל שיספק שירותים חיוניים תענה על צורכי העקורים וגם תחזיר חיים לכל העיר. היחידות המודולריות ייבנו בשלבים ויבטיחו גמישות, כך שהעקורים יוכלו להשתתף באופן פעיל בכל שלב של התהליך. בניית הבית תהפוך לתהליך ריפוי שמחזק את תחושת העצמאות, האחריות והתקווה. כאן לא מדובר רק בגגות וקירות, אלא בשיקום עצמי וקהילתי כאחד. הפרויקט ממחיש כיצד בניית בית יכולה להיות גם בניית תקווה, קהילה וזהות מחודשת.
The October 7th war created a traumatic rupture for many populations who were uprooted from their homes, leaving them homeless and insecure. From this deep trauma arose the urgent need for emergency housing solutions for the displaced. This project was born from the need to provide immediate shelter, but it draws inspiration from the idea that people can rebuild their lives by rebuilding their homes—not only physically, but also conceptually. Building a home becomes a tool for personal and communal healing, allowing people to recreate their living spaces and restore the social bonds and communities around them. This crisis sheds new light on the failures of our industrial heritage, offering a unique opportunity to address the immediate need for shelter and the long-standing issue of "white elephants"—massive, abandoned buildings from the industrial past. The Kitan plant in Dimona, once a symbol of employment and prosperity, has stood empty since 2012. Once the economic heart of the city, today it serves as a prime example of the immense potential in repurposing abandoned structures. The project proposes to revive the plant, turning it into a safe haven for the displaced, while also laying the foundation for renewed urban growth. Transforming the plant into an active urban center providing essential services will not only meet the needs of the displaced but also revitalize the entire city. The modular units will be built in phases to ensure flexibility, allowing the displaced to actively participate in every stage of the process. Building a home will become a healing process that strengthens independence, responsibility, and hope. This is not just about roofs and walls, but about personal and communal restoration. The project illustrates how building a house can also be the building of hope, community, and a renewed identity.
خلقت حرب السابع من أكتوبر (تشرين الأوّل) شرخًا صادمًا لدى شرائح سكّانيّة كثيرة نزحت من بيوتها، وأبقتها بدون مأوى، ومع شعور بغياب الأمن. من قلب هذه التراوما القاسية نبعت الحاجة الملحّة إلى توفير حلول سكنيّة للنازحين. بُنِيَ هذا المشروع من خلال الحاجة إلى توفير ملجأ فوريّ، لكنّه يستوحي الإلهام من فكرة أنّ الناس يستطيعون بناء حياتهم من جديد من خلال بناء منازلهم، لا من الناحية المادّيّة فحسب، بل من الناحية الروحيّة كذلك. يتحوّل بناء البيت إلى أداة لاستعادة العافية على المستويَيْن الفرديّ والمجتمعيّ، على نحوٍ يستطيع الناس من خلاله إعادة خلق فضاء حياتهم، ويرمّمون العلاقات الاجتماعيّة والمجتمع المحلّيّ من حولهم. هذه الأزمة تلقي ضوءًا آخَر على إخفاقات موروثنا الصناعيّ، وتَعْرض فرصة استثنائيّة لمعالجة الحاجة الملحّة إلى مكان لجوء، ومعالجة المشكلة المزمنة للبنايات التي تُسمَّى "الفِيَلة البيضاء"، وهي بنايات ضخمة جدًّا ومهجورة من الماضي الصناعيّ. مصنع كيتان في ديمونا، الذي شكّل في الماضي رمز العمل والازدهار، أصبح خاويًا منذ العام 2012، وقد استُخدِم في السابق مركزًا للحياة الاقتصاديّة في المدينة، ويشكّل اليوم مثالًا للإمكانيّات الضخمة الكامنة في إعادة استخدام المباني المهجورة. يقترح المشروع إحياء المصنع وتحويله إلى ملجأ آمن للنازحين، وتحويله كذلك إلى قاعدة متجدّدة لنموّ المدينة. سيجري بناء الوحدات التركيبيّة modular)) على مراحل تتحلّى بالمرونة؛ إذ سيتمكّن النازحون من المشارَكة على نحوٍ فعليّ في كلّ مرحلة من مراحل المسار. سيتحوّل بناء البيت إلى مسار إشفائيّ يعزّز الإحساس بالاستقلاليّة والمسؤوليّة والأمل، فالحديث هنا لا يقتصر على السقف والجدران، بل يتجاوزه إلى إعادة التأهيل الذاتيّ والمجتمعيّ على حدّ سواء. يجسّد المشروع كيف يمكن لبناء بيت أن يشكّل بناء أمل، وبناء مجتمع محلّيّ وهُويّة متجدّدة.