Erika Kleiner

אריקה קליינר

إريكا كلاينر

אקו-אזיס

Eco-asis

בר-קיימא, דרום, חקלאות, משבר האקלים, נוף, קהילתי, שימוש חוזר
מנחה: מוטי בודק
בנקודה הדרומית ביותר של שביל ישראל, למרגלות הר צפחות ושונית האלמוגים, ניצב מוסד בית ספר שדה-אילת. המונח 'בית ספר שדה' נטבע בשנות ה-50 מתוך חזון של התיישבות ליד שמורות טבעיות, חינוך לערכי שמירה והגנה על הסביבה וחיזוק הקשר בין האדם לטבע. בשנים האחרונות הפכו בתי הספר לטיפולוגיות אדריכליות מעט נשכחות, והפעילויות שמציע המוסד וצורת האירוח נהיים לא רלוונטיים לרוח התקופה. עם זאת, במציאות של משבר אקלים, חום קיצוני, מחסור במשאבים ואובדן הנוף הטבעי, ערכי המוסד נעשים חשובים מאי פעם. הפרויקט שואף לממש את הפוטנציאל הגלום בבית הספר ולהפוך אותו למרכז נופי-אקולוגי-עירוני, המקדם פתרונות יצירתיים וברי קיימא להתמודדות עם אתגרי התקופה. זאת, תוך שימוש במבנים הקיימים כבסיס והתאמתם לצרכים העדכניים של התקופה, שילוב טכנולוגיות מסורתיות ועכשוויות והגדרת שפה אדריכלית חדשה המחברת בהרמוניה בין הישן והחדש. כל אלה הופכים את המוסד הנשכח ליחידה אדריכלית ייחודית, המשלבת מגורים, מחקר וחקלאות, ומהווה מערכת סימביוטית אחת השואבת השראה מערכי העבר ומתבוננת לעתיד.
At the southernmost point of the Israel National Trail, at the foot of Mount Tzfachot and the Coral Reef, stands the Field School of Eilat. The term 'Field School' was coined in the 1950s from a vision of settling near natural reserves, educating for the values of environmental preservation and protection, and strengthening the connection between people and nature. In recent years, field schools have become somewhat forgotten architectural typologies, and the activities offered by the institution, as well as the mode of accommodation, have become less relevant to the spirit of the times. However, in the reality of a climate crisis, extreme heat, resource scarcity, and the loss of natural landscapes, the values of the institution have become more important than ever. The project aims to realize the potential inherent in the field school and transform it into a landscape-ecological-urban center that promotes creative and sustainable solutions to address the challenges of our time. This will be achieved by using the existing buildings as a foundation and adapting them to the current needs of the era, incorporating both traditional and contemporary technologies, and defining a new architectural language that harmoniously connects the old with the new. All these elements will transform the forgotten institution into a unique architectural unit that integrates living, research, and agriculture, forming a symbiotic system inspired by past values while looking towards the future
في أقصى جنوب "درب إسرائيل الوطنيّ"، وتحديدًا في أسفل "جبل تسفاحوت" والشُّعَب المرجانيّة، تقع مدرسة الطبيعة الميدانيّة (مركز إرشاد جمعيّة حماية الطبيعة) –إيلات. جرت صياغة المصطلح "مدرسة ميدانيّة" في خمسينيّات القرن العشرين من خلال رؤيا الاستيطان بجوار محميّات طبيعيّة، والتثقيف على قِيَم المحافَظة على البيئة وحمايتها، وتعزيز الرابط بين الإنسان والطبيعة. في السنوات الأخيرة، تحوَّلَت المدارس الميدانيّة هذه إلى طيـﭘـولوجيّات معماريّة منسيّة تقريبًا، ولم تَعُد الأنشطة والفعّاليّات التي يعرضها المركز، ولا أسلوب الضيافة المتّبع فيه، تمتّ بِصِلة لروح العصر. على الرغم من ذلك، القِيَم التي يتبنّاها المركز بدأت تكتسب أهمّيّة أكثر من أيّ وقت مضى بسبب أزمة الـمُناخ، وموجات الحَـرّ المتطرّفة، والنقص في الموارد، وفقدان المناظر الطبيعيّة. يسعى المشروع إلى استنفاد الإمكانيّات الكامنة في مدرسة الطبيعة وتحويلها إلى مركز مدينيّ-إيكولوجيّ يروّج لحلول خلّاقة ومستدامة للتعامل مع تحدّيات المرحلة، وكلّ ذلك من خلال استخدام البنايات القائمة كبنْية قائمة، وملاءَمتها لاحتياجات المرحلة المستجدّة، ودمج تكنولوجيّات تقليديّة ومعاصِرة، وتعريف لغة معماريّة جديدة تربط بين القديم والحديث على نحوٍ متناغم. كلّ هذه الأمور تُحوِّل المركز المهمَل إلى وحدة معماريّة استثنائيّة تدمج السكن والبحث والزراعة، وتشكّل نظامًا تكافليًّا symbiotic)) واحدًا يستلهم من قِيَم الماضي ويستشرف المستقبل.