חיפוש
חיפוש
סגור את תיבת החיפוש

דניאל לשם

Danielle Leshem

دانييل ليشيم

الخيط المشترك

החוט המקשר

the connecting thread

אופנה, תחבורה, תעשייה, תשתיות

/

מנחה: אילה רונאל
אנו חיים במרחב מורכב וסבוך, בעל היסטוריה ושורשים עמוקים של אימפריות שנכחו בו. שאלת הבעלות על המקום חוזרת על עצמה לאורך ההיסטוריה, כאשר בפועל כולנו אורחים על פני האדמה הזו. ההיסטוריה והשאלות שהיא מעלה באות לידי ביטוי בהתפתחותן המתמדת של תשתיות הרכבת. ראשית ההיסטוריה של רכבת ישראל היתה בתקופת השלטון העות'מאני – מהנחת מסילת הרכבת יפו-ירושלים בסוף המאה ה-19 עבור רכבת העמק של תחילת המאה ה-20, דרך מסילות הברזל והרכבות הצבאיות של מלחמת העולם הראשונה. האימפריה העות'מאנית שלטה במרחב טריטוריאלי אדיר בגודלו ומנהיגיה הבינו היטב את המשמעות של תשתיות ומאפיינים חזותיים במרחב הציבורי, תוך שהם עשו שימוש באומנויות שימושיות כגון אופנה ואדריכלות על מנת להשריש את האידיולוגיות שלהן. פרויקט זה מציע שימוש מחודש בתשתיות הרכבת החיג'אזית ושלוחותיה, באמצעות יצירת מפעל טקסטיל העובר כחוט השני בשלוש תחנות בעלות משמעות היסטורית-פוליטית-חברתית. בכל אחת מהתחנות תוכננו תוספות פרוגרמתיות במבנה האורבני שלהן, אשר תורמות לחיבור מרחבי הצריכה והייצור של תעשיית האופנה, שידועה בפערי מעמדות שבין השכבות שמרכיבות אותה. ההתערבות בכל תחנה נעשתה בהתאם למיקומה ולצביונה. הפרויקט מבקש לחבר בין מרחבי הייצור והצריכה ובכך גם ליצור קשרים בין העוסקים בתעשיית הטקסטיל. באמצעות מהלך זה, המטרה הינה צמצום המרחק הפיזי והחברתי בין המעמדות עליהן בנויה תעשייה זו ואף ביטול את ההיררכיות הגלומות בה, יחד עם טשטוש הגבולות וקבלת ההיסטוריה הרבודה של כלל יושבי הארץ ושכנותיה.
We live in a complex and tangled area, with history and deep roots of empires that were present in it. The question of ownership of the place repeats itself throughout history, when in fact we are nothing but guests on this land. The history and the questions it raises reflect in the constant development of the railway infrastructure. The beginning of the history of the Israel Railway was during the Ottoman rule – from the laying of the Jaffa-Jerusalem railway at the end of the 19th century for the Valley Railway of the beginning of the 20th century, through the railways and military trains of the First World War. The Ottoman Empire controlled a vast territorial space and its leaders understood the significance of infrastructure and visual features in the public sphere, using useful arts such as fashion and architecture to instill their ideologies. This project proposes renewed use of the infrastructure of the Hijaz Railway and its branches by creating a textile factory that runs like a thread through three stations of historical-political-social significance. In each of the stations, programmatic additions were planned in their urban structure, which contribute to connecting the consumption and production spaces of the fashion industry, which is known for class gaps between the layers that comprise it. The intervention at each station was carried out according to its location and character. The project seeks to connect the areas of production and consumption, thereby also creating connections between those involved in the textile industry. Through this move, the goal is to reduce the physical and social distance between the classes on which this industry is built, and even to eliminate the hierarchies inherent in it, along with blurring the boundaries and accepting the layered history of all the inhabitants of the country and its neighbors.
نحن نعيش في فضاء معقد ومتشابك ، له تاريخ وجذور عميقة للإمبراطوريات التي كانت موجودة فيه. تتكرر مسألة ملكية المكان عبر التاريخ ، عندما نكون في الواقع جميعًا ضيوفًا على هذه الأرض. ينعكس التاريخ والأسئلة التي يثيرها في التطور المستمر للبنية التحتية للسكك الحديدية. كانت بداية تاريخ سكة حديد إسرائيل خلال الحكم العثماني – من وضع خط سكة حديد يافا – القدس في نهاية القرن التاسع عشر لسكة حديد الوادي في بداية القرن العشرين ، مروراً بخطوط السكك الحديدية والقطارات العسكرية في الحرب العالمية الاولى. سيطرت الإمبراطورية العثمانية على مساحة إقليمية ضخمة وأدرك قادتها جيدًا أهمية البنية التحتية والميزات المرئية في الفضاء العام ، مع الاستفادة من الفنون المفيدة مثل الأزياء والهندسة المعمارية من أجل ترسيخ أيديولوجياتهم. يقترح هذا المشروع إعادة استخدام البنية التحتية لسكة حديد الحجاز وفروعها ، من خلال إنشاء مصنع نسيج يمر عبر ثلاث محطات ذات أهمية تاريخية – سياسية – اجتماعية. في كل محطة ، تم التخطيط لإضافات برنامجية في هيكلها العمراني ، مما يساهم في ربط مساحات الاستهلاك والإنتاج لصناعة الأزياء ، والتي تشتهر بالفجوات الطبقية بين الطبقات التي تتكون منها. حيث تم التدخل في كل محطة حسب موقعها وطابعها. يسعى المشروع إلى ربط مساحات الإنتاج والاستهلاك وبالتالي إنشاء روابط بين المشاركين في صناعة النسيج. ومن خلال هذه الخطوة ، يكون الهدف هو تقليل المسافة المادية والاجتماعية بين الطبقات التي بنيت عليها هذه الصناعة وحتى إلغاء التسلسلات الهرمية المتأصلة فيها ، إلى جانب طمس الحدود وقبول التاريخ متعدد الأوجه لجميع سكان البلاد و جيرانها.