הפרויקט ממוקם במתחם תחנת הכח חיפה בחלקו ההיסטורי, אשר כיום אינו פעיל. תחנת הכח תוכננה על מנת להאיר את העיר, אך בפועל תופסת שטח ענק במיקום אסטרטגי אשר מונע גישה לציבור, מהווה מחסום עירוני לים, ואף נחשב לאחד מהגורמים המזהמים ביותר שלה. בעבודתי ארצה גם "להעיר" את העיר, כלומר שינוי תפישת התחנה, ולא ביטולה, מתוך הבנה שהצורך והדרישה לחשמל רק עולה עם השנים. אתמקד בשאלות – מהי המורשת של תחנת כח, ומה תפקידה כיום? מה המשמעות של שימורה, והאם תפקידה היחידי הוא ייצור חשמל. בעבודתי ארצה לקרוא תיגר על התפישה של תחנת כח כתשתית מגודרת ונסתרת מהעיר, ועל תפקידה כחלק מתפישה שתחנת כח אמורה לשרת את הציבור ולא רק באופן טכני, כלומר לתת כח לעיר. אפרש מחדש את תחנת הכח מתשתית של אנרגיה חשמלית לתשתית של אנרגיה תרבותית, בעצם מהווה גנרטור לפעילות עירונית, כך שהפרויקט ניזון מהאנרגיות של התחנה לטובת הציבור. יתרה מכך, ברצוני לשמר את צורתם של המבנים הקיימים, עד כמה שניתן, אך בו בעת לצקת לתוכם משמעויות חדשות ולאפשר לציבור ולעיר לחלחל פנימה. זו על ידי התכתבות עם קנה המידה הגדול של מתקני תשתית, החל בטיפול בקרקע ועד למבנים שנוספו, החוקרים את הגודל לא כבעיה, אלא כפוטנציאל לאדריכלות חדשה. זאת ועוד, שימוש בים כאלמנט מבני, שימור חלל אולם הטורבינות, קישור המתחם לרכבת, כאשר בניין רוטנברג ההיסטורי ישמש כמעיין שער למתחם, תוך כדי התייחסות לאורדר ורטיקלי של סגנון האר דקו של התחנה.
The project is located in the Haifa Power Station complex in its historical part, which is currently inactive. The power station was designed to enlighten the city, but in practice occupies a huge area in a strategic location that prevents public access, constitutes an urban barrier to the sea, and is even considered one of its most polluting factors. In my work, I would also like to empower the city, that is, change the perception of the station, not cancel it, with the understanding that the need and demand for electricity only increases over the years. I will focus on the questions – what is the legacy of a power station, and what is its role today? What is the significance of its preservation, and is its solo function to generate electricity. In this project, I would like to challenge the perception of a power station as a fenced and hidden infrastructure from the city, and its role as part of the perception that a power station is supposed to serve the public and not only in a technical way, meaning to empower the city. I will reinterpret the power station from an infrastructure of electrical energy to an infrastructure of cultural energy, essentially a generator for urban activity, so that the project is fed by the energies of the station for the benefit of the public. Moreover, I would like to preserve the shape of the existing buildings, as much as possible, but at the same time pour new meanings into them and allow the public and the city to seep in. I will do this by correspondence with the large scale of infrastructural facilities, from landscape to added buildings, that explore size not as a problem, but as a potential for new architecture. Moreover, using the sea as a structural element, preserving the space of the turbine hall, linking the complex to the train, when the historic Rotenberg building will serve as a gateway to the complex, while referring to the vertical order of the station's Art Deco style.
يقع المشروع في مجمع محطة كهرباء حيفا في جزئه التاريخي غير النشط حاليا. صُممت محطة الطاقة لإضاءة المدينة ، لكنها في الواقع تحتل مساحة شاسعة في موقع استراتيجي يمنع وصول الجمهور إليها ، وتشكل حاجزًا حضريًا على البحر ، بل وتعتبر من أكثر العوامل تلويثًا لها.
في عملي أرغب أيضًا في "إيقاظ" المدينة ، أي تغيير مفهوم المحطة ، وليس إلغائها ، مع العلم أن الحاجة والطلب على الكهرباء يزدادان بمرور السنين. سأركز على الأسئلة – ما هو إرث محطة توليد الكهرباء ، وما هو دورها اليوم؟ ماذا تعني "شيمورا" ، وهي وظيفتها الوحيدة لتوليد الكهرباء. في عملي ، أود أن أتحدى تصور محطة توليد الكهرباء على أنها بنية تحتية مسيجة ومخفية من المدينة ، ودورها كجزء من التصور القائل بأن محطة توليد الكهرباء من المفترض أن تخدم الجمهور وليس فقط من الناحية الفنية ، أي لتوفير الطاقة للمدينة.
سأعيد ترجمة محطة الطاقة من بنية تحتية للطاقة الكهربائية إلى بنية تحتية للطاقة الثقافية ، وهي في الأساس مولد للنشاط الحضري ، بحيث يتم تغذية المشروع بطاقات المحطة لصالح الجمهور. علاوة على ذلك ، أود الحفاظ على شكل المباني القائمة ، قدر الإمكان ، ولكن في نفس الوقت ، أود أن أضفي معاني جديدة عليها وأسمح للجمهور والمدينة بالدخول إليها.
وذلك من خلال المراسلات مع النطاق الواسع لمرافق البنية التحتية ، بدءا بمعالجة الأرض إلى المباني المضافة ، التي تستكشف الحجم ليس كمشكلة ، ولكن كإمكانية لعمارة جديدة. علاوة على ذلك ، استخدام البحر كعنصر هيكلي ، والحفاظ على مساحة قاعة التوربينات ، وربط المجمع بالقطار ، عندما يكون مبنى روتنبرغ التاريخي بمثابة بوابة للمجمع ، مع الإشارة إلى الترتيب الرأسي لأسلوب محطة آرت ديكو.