בשנים האחרונות ועד לימים אלו אנו עדים לסגירת מפעלים בישראל. בנוף המקומי החלו להופיע פילים לבנים בדמות מבני תעשיה שמותירים אחריהם חותמת על המרחב. בערים ובישובים שבפריפריה עולות שאלות חדשות בנוגע ליחסים שבין העיר לתעשייה שלה ועל פיתוח איזורים אלה ליצירת הזדמנויות, ושיפור חיי התושבים. סיפור דומה הוא הסיפור של מפעל ארגמן ביבנה. המפעל היה מהסמלים החשובים של תעשיית הטקסטיל הישראלית, מתוכנן להריסה. הבניין תוכנן בשנות ה 60 על ידי אבי, רם כרמי, ומייצג באדריכלות שלו את אופייה של סביבת העבודה היצרנית באותה תקופה. הפרויקט מציע לצקת תוכן וחיים חדשים לתוך השלד והגריד ההיסטורים של המפעל באמצעות מרחבי עבודה, לימודים ופנאי והתאמתם לאופייה וצרכיה של סביבת העבודה היום.
In recent years and to this day, we have witnessed the closure of factories in Israel. White elephants in the form of industrial buildings began to appear in the local landscape, leaving an imprint in the space they occupy. In cities and towns in the periphery, new questions arise regarding the relationship between city and industry. Should these industrial areas be redeveloped, maybe repurposed, to create opportunities and improve the lives of city residents?
Argaman factory in Yavne shares a similar story. The factory was once one of the most important symbols of the Israeli textile industry. Now it is doomed for demolition. The building was designed in the 1960s by my father, Ram Karmi. In its architecture, it represents the character of the productive work environment of that time.
This project proposes to inject new content and life into the historical skeleton and grid of the factory through work, study and leisure spaces adapted to the nature and needs of the work environment today.
في السنوات الأخيرة وحتى الآن، شهدنا إغلاق المصانع في إسرائيل. في المشهد المحلي، بدأت الأفيال البيضاء في الظهور في شكل مبان صناعية تترك وراءها بصمة على الفضاء. في المدن والبلدات الواقعة على الأطراف، تنشأ أسئلة جديدة حول العلاقة بين المدينة وصناعتها وتطوير هذه المناطق لخلق الفرص وتحسين حياة السكان. قصة مماثلة هي قصة مصنع أرغمان في يافني.
كان المصنع أحد أهم رموز صناعة النسيج الإسرائيلية، المخطط لهدمه. صمم والدي، رامي قرمي، المبنى في الستينيات، ويمثل في هندسته المعمارية شخصية بيئة العمل المنتجة في ذلك الوقت. يقترح المشروع ضخ محتوى وحياة جديدة في الهيكل العظمي التاريخي والشبكة للمصنع من خلال مساحات العمل والدراسة والترفيه وتكييفها مع طبيعة واحتياجات بيئة العمل اليوم.