הפרויקט שם דגש בניסיון להציע תפיסת חינוך גמישה המתייחסת למרחב העירוני. הגישה חותרת לתכנון פתוח קצה למען גידול הדור הצעיר. האופן בו פעלתי נוגע ביתרונות של חינוך בקרבת סביבה ירוקה בבוטות העירונית. בנוסף, מגפת הקורונה חיזקה את הכמיהה לציבוריות, מקומות מפגש פתוחים, ספונטניות, שהייה יחד במרחב הציבורי.
המקום בו בחרתי להתערב הוא שכונת פלורנטין, בעיר תל- אביב. המרקם האורבני המרכיב שכונה זו הוא עשיר ואינטנסיבי. האתר הוא אמורפי, מבולבל מורכב וחסר גבולות.
ילדים לרוב מוסעים למעונות ולגני הילדים ברכב ובמקום להנות מיתרונות ההליכה ברגל, את פניהם מקבלים עומסי תנועה וחיכוכים בין משתמשי הדרך. את המרחב מדדתי באמצעות מבחן הקרטיב. מבחן זה בוחן את אורכו של מסלול השיטוט של הילד מנקודה האחת לשנייה, ללא הנמסות הקרטיב בדרך. כך, אני מציעה לפרוס את הפונקציות השונות במרחב.
העיר המתוכננת עבור ילדים היא גמישה יותר ודינאמית יותר מהעיר שבה אנחנו חיים: היא יכולה לרוץ, להתגלגל, לקפוץ, להתפוצץ וגם לטוס לחלל- עיר עם צבע, טעם והומור. עיר שמזמינה את המשתמשים הבוגרים והצעירים לדיאלוג משותף. בהתחשב בתקופה בה אנו חיים, העיר זועקת לשינוי שכזה, בשביל כולם.
The project offers a flexible approach to education in the urban space. The approach aims for an open-end planning to the raising of the younger generation. The way I intervened deals with the advantages of educating in the proximity of a green environment whilst in the midst of urban harshness. In addition, the Korona epidemic has strengthened within me the yearning for public spaces, open meeting places, spontaneity, being together in the public space.
The place where I chose to intervene is the neighborhood of Florentine in the city of Tel Aviv. The urban fabric that makes up this neighborhood is rich and intense. The site is amorphous, confused, complicated and boundary free.
Most commonly, kids are being driven to daycares and kindergartens. Instead of enjoying the advantages of walking, they are greeted by traffic jams. I measured the urban space by the popsicle test. This test examines the length of the child's wandering for the time it takes the popsicle to melt. I will spread the different functions in space accordingly.
The city that is planned for kids is more flexible and dynamic than the city in which we live: it can run, roll, jump, explode and even fly to space – a city with color, taste and humor. A city that invites the adult and younger users to a shared dialogue. Considering the times at which we now live, the city calls out for such a change, for everyone.
يؤكّد المشروع على محاولته تقديم مفهوم تربويّ مرن يتعلق بالمساحة الحضريّة. كما ويسعى هذا النهج إلى اعتماد التخطيط المفتوح من أجل تربية الجيل الشابّ. إن الطريقة التي عملت بها تتناول فوائد التربية بالقرب من بيئة خضراء في قلب الفظاظة الحضريّة. فضلًا عن ذلك، لقد عزّز وباء الكورونا المشتركة توق الناس إلى الحيّز العام، وأماكن الاجتماعات المفتوحة، والعفوية، والمكوث في الحيّز العام.
أمّا المكان الذي اخترت التدخّل فيه هو حي فلورنتين، في تل أبيب. النسيج الحضري الذي يشكّل هذا الحي غني وعميق. الموقع غير متبلّور ومرتبك ومعقّد ولا يخضع لحدود.
وعادة ما يُنقل الأطفال إلى مراكز الرعاية ورياض الأطفال بالسيارة، وبدلا من الاستمتاع بفوائد المشي، يستقبلهم الازدحام المروريّ والاحتكاك بعابري السبيل. لقد قمت بقياس المساحة باستخدام اختبار يفحص طول مسار تجوّل الطفل من نقطة إلى أخرى. وبالتالي، أقترح توزيع الخدمات المختلفة في الفضاء.
المدينة المصممة للأطفال هي أكثر مرونة وديناميكيّة من المدينة التي نعيش فيها: يمكن الركض فيها، والتدحرج، والقفز، والانطلاق والطيران أيضا إلى الفضاء – وهي مدينة ذات لون وطعم وروح دعابة. مدينة تدعو المستخدمين البالغين والشباب إلى حوار مشترك. وبالنظر إلى الوقت الذي نعيش فيه، فإن المدينة تصرخ من أجل مثل هذا التغيير، من أجل الجميع.