מאז תנועות הסטודנטים של שנות ה־60, הפכו האוניברסיטאות למרכזים חיוניים של פעילות חברתית ופוליטית. הסטודנטים עברו מתפקיד של מקבלי ידע פסיביים לפעילים ויוזמים. כאשר אוניברסיטה נעדרת – במיוחד בקהילות מודרות – נעלמת גם פלטפורמה חיונית להעצמה ולעשייה קולקטיבית, מה שמגביל את הצמיחה האישית ואת יכולתה של הקהילה להתנגד להזנחה מערכתית.
הפרויקט החל בחקירה ובמיפוי של חללי המעבר – אשר לפי אפלטון מהווים את המרכיב המרכזי בתכנון מוסדות חינוך. כך שימשה סוגיה זו כעדשה וכלי, שתרגמו את הממצאים לנושאים תכנוניים – מרחביים וחברתיים – שהנחו את הפרויקט.
הר הקפיצה בנצרת – מחובר לעיר אך מנותק ממנה – הופך מאזור מוזנח לאתר התערבות אדריכלית. הפרויקט מציע אוניברסיטה השזורה בטופוגרפיה, כמוסד ציבורי המשיב להר נוכחות ויוצר דיאלוג בין הגוף לאדמה, בין שתיקה לדיבור – מרחב שבו החינוך מתגלה כצורת שינוי שקטה אך רדיקלית.
Since the student movements of the 1960s, universities have become vital centers of social and political activity. Students shifted from being passive recipients of knowledge to active initiators and agents of change. When a university is absent—especially in marginalized communities—an essential platform for empowerment and collective action also disappears, limiting personal growth and the community’s ability to resist systemic neglect.
The project began with an investigation and mapping of transitional spaces—which, according to Plato, constitute the central element in the design of educational institutions. This inquiry served as both a lens and a tool, translating the findings into spatial and social themes that guided the project.
Mount Precipice in Nazareth—connected to the city yet detached from it—transforms from a neglected area into a site of architectural intervention. The project envisions a university embedded in the topography, a public institution that restores presence to the mountain and creates a dialogue between body and land, silence and speech—a space where education emerges as a quiet yet radical form of change.
منذ الحركات الطلابية في ستينيات القرن الماضي، أصبحت الجامعات مراكز حيوية للنشاط الاجتماعي والسياسي، حيث تحوّل الطلاب من مستقبلين للعلم إلى فاعلين وناشطين اجتماعياً. عندما تغيب الجامعة – وخاصة في المجتمعات المهمشة – تختفي معها هذه المنصة الحيوية للتمكين والعمل الجماعي، مما يحدّ من النمو الفردي ومن قدرة المجتمع على مقاومة التهميش المنهجي.
بدأ المشروع بالتحقيق ورسم خرائط المساحات الانتقالية – والتي تُشكّل، بحسب أفلاطون، العنصر المركزي في تصميم المؤسسات التعليمية. لقد عمل هذا البحث كعدسة وأداة في آن واحد، حيث ترجم النتائج إلى محاور مكانية واجتماعية وجّهت مسار المشروع.
يتحوّل جبل القفزة في الناصرة – المرتبط بالمدينة جسديًا لكنه منفصل عنها – من منطقة مهملة إلى موقع لتدخل معماري. يتصور المشروع جامعة متجذّرة في الطوبوغرافيا، كمؤسسة عامة تعيد للجبل حضوره، وتخلق حوارًا بين الجسد والأرض، وبين الصمت والكلام – مساحة يصبح فيها التعليم شكلًا هادئًا لكنه جذري من أشكال التغيير.
