התחדשות עירונית, חברתי, קהילתי, שימוש חוזר, תל אביב-יפו, תעשייה
/
מנחה: אילה רונאל
העיר תל אביב, הגדולה והגלובלית, הופכת בעשורים האחרונים למופע ראווה ככלי לפעילות כלכלית על חשבון האותנטיות ורווחת התושבים. תהליך המיתוג של תל אביב כעיר עולם, המלווה בשיווק אגרסיבי ארצי ובינלאומי, הופך אותה לסטרילית יותר ויותר. הטקטיקה ידועה; העיר עוטה מסיכה בכדי להניע את התיירות והכלכלה. מרכז העיר הופך לפנטזיה ולא למרכז שוקק חיים והעיר מאבדת בהדרגה את המהות לטובת המיתוג.
הפרויקט עוסק בכיכר גבעון ובגורלם של המבנים המקיפים אותה בשל תהליכי מיתוג, תנופה וחידוש העיר. התכנית העתידית לשינוי פני הכיכר כוללת דרכי פעולה כוחניות בהן משתמשת הרשות ליישום שאיפותיה בכל הנוגע לייפוי חזות העיר כך שהמהפך החזותי עלול להוביל למהפך חברתי.
הפרויקט בוחן כיצד נוכל להעניק לעיר מגוון אנושי, משמעות ואופי דרך אלמנטים אדריכליים ופעילות חשופה לרחוב. הפרויקט מחזיר אל לב העיר את השכבה היצרנית לטובת מרחב קהילתי בעל אופי מובחן.
העקרון התכנוני הוא הצעה מחודשת ל'שיטת המסיכה' המקובלת. אותה התפאורה המכסה את העיר, ונועדה לייפות אותה בלבד, יכולה לשמש ככלי אדריכלי ליצירת יחסים וכדרך לחשיפה והדגשה. הפרויקט מציע מחשבה חברתית, שחושפת את אחורי הקלעים של החזות המפונפנת.
The city of Tel Aviv, large and global, has become in the last decades a spectacle, serving as a tool for economic activity at the expense of authenticity and the well-being of its residents. The branding process of Tel Aviv as a world city, accompanied by aggressive national and international marketing, makes it increasingly sterile. The tactic is known; the city wears a mask to drive tourism and the economy. The city center becomes a fantasy rather than a vibrant hub, gradually losing its essence in favor of branding.
The project focuses on Givon Square and the fate of the buildings surrounding it due to processes of branding, transformation, and urban renewal. The future plan to change the face of the square includes assertive actions the authority uses to implement its aspirations regarding reshaping the city's appearance, potentially leading to a social transformation.
The project explores how we can provide the city with a human, meaningful, and distinctive character through architectural elements and exposed street activity. The project returns the city's industrial layer to the heart of the urban space, contributing to a unique community space.
The planning principle is a renewed proposal for the accepted 'masking method'. The same decoration that covers the city, meant solely to beautify it, can serve as an architectural tool for creating relationships and as a way of exposure and emphasis. The project offers a social perspective, revealing the behind-the-scenes of the inflated appearance.
صارت مدينة تل أبيب اكبر مدينة يبرالية في العقود الأخيرة معقمة ورتيبة نوعا ما بسبب تحولها إلى آلية
للمضاربة العقارية ، عملية اللي مصحوبة في بعلامات تجارية وطنية ودولية كثيرة. تفقد المدينة جوهرها
تدريجيًا لصالح العلامة التجارية.
مركز المدينة صار خيالًا وليس مركزًا ملي بالحياة.
المدينة فكرة العمل معروفة :المدينه بتحط قناعًا مشان دفع السياحة والاقتصاد. هيك فعلا بيبيعوا لنا وهم على
حساب أصالة ورفاهية السكان.
حكيوا كثير عالنمط المزعج للتطور الحضري من المراكز الصاخبة والإبداعية والإنتاجية ، أصبحت المدن
أدوات للنشاط الاقتصادي. تصبح المدينة مشهد مسرحي والنتيجة هي إدراك تهديد التحديث: الإقصاء والاغتراب
الاجتماعي ، ومن بينها دفع الطبقة المنتجة إلى أطراف المدينة والإضرار بهويتها.
يتعامل المشروع مع ساحة جبعون ومصير الأبنية المحيطة بها. كما ذكر اعلى ، بسبب العلامة التجارية والزخم
والتجديد للمدينة ، تستخدم السلطة تكتيكات قوية لتنفيذ طموحاتها على حساب الأعمال المحلية وسكان الاحياء.
الهدف ورا المشروع هو تطوير فكرة تصنيع جديدة في المدينة. الفكرة ورا المساحة المثمرة يلي تجمع بين الحياة
والعمل أن المركز رح يصير منظومة يلي توفر حلولًا مكانية واجتماعية وتعليمية للعالم اللي عندها ثروة فنية.
يقدم المشروع رؤية ما حاولنا إخفاءه ؛ جعل عمليات الإنتاج جذابة وعرضها على الجمهور.
تحدد المباني في الحيز العام المساحة ، وقد تحولت من وحدات تخزين عامة إلى وجود قوي من قبل البلدية.
يعتمد التصميم على إزالة الأحجام من المباني القائمة لإعطاء الدوار ثلاثة أبعاد وكسر مظهره المسطح. يؤكد
التصميم على التعاون والمعرفة بين مختلف المستخدمين وإنشاء مساحات عمل مشتركة.