חברתי, חינוך, מבנה ציבור, קהילתי, שיתוף ציבור, תל אביב-יפו
/
מנחה: אילה רונאל
אני מאמינה בחינוך. חינוך כמפגש בין אנשים ובין אנשים למקום. בפרויקט שלי, אני מבקשת להסתכל על בית ספר כבית. הבית של הילדים, הבית של השכונה, ולבסס את מעמדה של השכונה מחדש כערך קהילתי, מקומי, חברתי. במדינה בה גם החינוך וגם המקום נמצאים במשבר, החיפוש אחר מענה אופטימי מרגיש בוער.
לפני שנתיים הבת הגדולה שלי נכנסה לכיתה א' בבית ספר שכונתי שפירא. זהו בית ספר בדרום תל אביב שמייצר מפגש אמיתי בין כל סוגי האוכלוסייה המרכיבים את השכונה-(אוכלוסייה ותיקה בעיקר מבני העדה הבוכרית, דתיים וחילונים, מהגרי עבודה, פליטים ומבקשי מקלט ואוכלוסייה צעירה, חדשה בעקבות הליכי ג'נטרפיקציה מואצים). בשיטת החינוך שבית הספר דוגל בה- 'חינוך מבוסס מקום'- הלמידה איננה פרונטלית והילדים יוצאים ממתחם בית הספר ולומדים גם ברחבי השכונה. בית הספר מבקש לאפשר לילדים להתחבר למקום בו הם גדלים, מבחינה פיזית, נפשית ולימודית ולאפשר חופש חינוכי וחברתי בתוך מרקם עירוני, דמוגרפי מורכב.
הפרויקט מבקש להציע אלטרנטיבה תכנונית ואדריכלית המייצרת חיבור בין המקום לחינוך- בין הילדים לצוות המורים ולשאר קהילת השכונה, תוך שימת הקהילה המקומית וסביבתה במרכז. באמצעות מתודולוגיה של תצפיות, ראיונות ושיחות, משחקי שיתוף ותכנון אדריכלי, מנסה הפרויקט ליצור בית מבית ספר- ובעצם כמה בתים, השזורים בשכונה ומצויים בדיאלוג עמה ובכך להפוך את הליך התכנון למהלך משותף של האדריכל עם האנשים והמקום. הפרויקט נע בין קני מידה שונים ומנסה לגלם את הערכים החינוכיים הספציפיים בתכנון- החל מהקיר המתפקד כמורה, ועד לערך ההליכה והתנועה במרחב הבית ספרי והשכונתי.
I believe in education. Education as a meeting between people and between people and a place. In my project, I want to look at a school as a home. The home of the children, the home of the neighborhood, and re-establish the status of the neighborhood as a manifestation of community, local and social values. In a country where both education and the place are in crisis, the search for an optimistic answer feels crucial.
Two years ago my eldest daughter entered the first grade at the Shapira Neighborhood School. This is a school in south Tel Aviv that creates a real meeting between all types of population that make up the neighborhood (an old population mainly from the Bukhari community, religious and secular, migrant workers, refugees and asylum seekers and a young, new population following accelerated gentrification procedures). In the education method that the school advocates, 'place-based education' – the learning is not frontal, and the children leave the school premises and study around the neighborhood as well. The school seeks to allow the children to connect to the place where they grow up, physically, mentally and academically and to allow educational and social freedom within a complex urban, demographic structure.
The project seeks to offer a planning and architectural alternative that creates a connection between the place and education – between the children and the teaching staff and the rest of the neighborhood community, while placing the local community and its environment at the center. Through a methodology of observations, interviews and conversations, public participation games and architectural planning, the project tries to create a house from the school – actually several houses, interwoven in the neighborhood and found in dialogue with it, thus turning the planning process into a joint process of the architect with the people and the place. The project varies between different scales and tries to embody the specific educational values in the design – from 'the wall that functions as a teacher', to the value of walking and movement around the school and neighborhood space.
أنا أؤمن بالتعليم. التعليم كاجتماع بين الناس من جهة وبين الناس والمكان من جهة أخرى. في مشروعي ، أريد
أن أنظر إلى المدرسة كمنزل. بيت الأبناء ، بيت الحي ، لإعادة ترسيخ مكانة الحي كقيمة مجتمعية ، محلية ،
اجتماعية. ففي بلد يعاني فيه كل من التعليم والمكان من أزمة ، يبدو البحث عن إجابة متفائلة أمرًا مشتعلًا.
قبل عامين ، التحقت ابنتي الكبرى بالصف الأول في مدرسة حي شابيرا. هذه مدرسة في جنوب تل أبيب تخلق
لقاءًا حقيقيًا بين جميع أنواع السكان الذين يتألف منهم الحي (سكان كبار السن من الطائفة البخارية ، متدينون
وعلمانيون ، عمال مهاجرون ، لاجئون وطالبو لجوء ، وسكان جدد من الشباب. باتباع إجراءات التحسين
المعجل).
في طريقة التعليم التي تدعو إليها المدرسة ، "التعليم القائم على المكان" – لا يتم التعلم وجهاً لوجه ويغادر
الأطفال مباني المدرسة ويدرسون حول الحي أيضًا. تسعى المدرسة إلى تمكين الأطفال من الاتصال بالمكان
الذي يكبرون فيه ، جسديًا وعقليًا وأكاديميًا والسماح بالحرية التعليمية والاجتماعية داخل بنية حضرية
وديموغرافية معقدة.
يسعى المشروع إلى تقديم بديل تخطيطي ومعماري يخلق صلة بين المكان والتعليم – بين الأطفال وهيئة التدريس
وبقية مجتمع الحي ، مع وضع المجتمع المحلي وبيئته في المركز. ومن خلال منهجية الملاحظات والمقابلات
والمحادثات ومشاركة الألعاب والتخطيط المعماري ، يحاول المشروع إنشاء منزل من مدرسة – في الواقع عدة
منازل متشابكة في الحي وتوجد في حوار معها ، وبالتالي تحويل عملية التخطيط إلى مشترك عملية المهندس مع
الناس والمكان. ويتنوع المشروع بين معايير مختلفة ويحاول تجسيد القيم التربوية المحددة في التصميم – من
الجدار الذي يعمل كمعلم ، إلى قيمة المشي والحركة في المدرسة ومساحة الحي.